Boeiend

"Engelenhaar, dat is wat ik geworden ben, een schim, het weinige wat er van mij rest."
In dit boek zou Bart Chabot zogenaamd overlijden en begraven worden in de Ardennen, maar vandaar uit haalt hij herinneringen op aan zijn leven . Aan de eerste ontmoetingen met zijn vrouw Jolanda, aan de geboorten van zijn vier zoons, aan zijn militaire dienst tijd, zijn reizen met Anton Corbijn, die overigens het omslag van het boek en het portret van de auteur verzorgde. Al deze herinneringen sluiten aan op zijn twee vorige boeken, Mijn vaders Hand en Hartritme, zodat zij samen een soort autobiografie vormen.
Af en toe bezoekt hij als schim zijn vrouw in Den Haag, vaak in gezelschap van zijn eveneens overleden hond Bril. Weer later gaat hij samen met zijn familie naar hun vakantiehuis in Zweden.
Aan het eind van het boek vertrekt hij naar verdere, onbekende oorden.

Chabot is, dankzij al zijn optredens, een schrijver die je "hoort praten" terwijl je leest, net als Adriaan van Dis en Arthur Japin bij voorbeeld. Dat heeft voor mij een toegevoegde waarde. Verder houd ik van de manier waarop hij de dingen om zich heen, de zon, de wind, de regen, het meer, de kust van Scheveningen, enzovoort, vermenselijkt. Ze, vaak relativerend, laat spreken.
Mede dankzij zijn grote verbale begaafdheid een boeiend boek.