De ruiters van de nacht

De eerste 100 tal pagina's lazen vlot en ik heb ze werkelijk verslonden. Ik heb gehuild en mee gevloekt, wat ik vermoed de gevoelens waren die Maho bij zijn lezer wou oproepen. Daarna kwam ik echter iets moeizamer door een paar passages. Het middenstuk las naar mijn mening een beetje moeilijker en ik heb me er even moeten doorworstelen. Het is wel de moeite waard om door te bijten, want het wordt terug beter en eens het echt ruiters van de nacht zijn, zit je op je puntje van je stoel te lezen naar meer. Ik ben wel benieuwd naar het vervolg!