Mijn verhaal als biecht

Boek uit 1930, over een vrouw die in een instelling verblijft en in gedachten haar verhaal vertelt als biecht aan de dienstdoende nachtzuster.
Ze vertelt hoe ze als oudste dochter uit een arm gezin met tien kinderen zich maatschappelijk opwerkt door in een kledingwinkel te gaan werken en daar de juiste en rijkere personen (letterlijk en figuurlijk) aan te spreken. Ze trouwt dan met een rijke handelaar maar zal later hertrouwen met de voor haar ideale man. Ze neemt haar jongste zusje mee om bij hen te wonen. Doordat ze haar man zijn innigste wens niet kan vervullen voelt ze zich schuldig en gefrustreerd en vervalt in neerslachtigheid. Ze verwijt de onwil van God, ontkent soms zijn bestaan. Na een zware tegenslag slaat de wanhoop toe, waarna haar internering volgt.
Dit verhaal kon mij toch niet helemaal boeien. Ik kon mij niet goed inleven in haar problemen. Hoogmoed lijkt mij niet het hoofdprobleem of thema. Ook schrijfstijl vind ik maar gewoon, niet heel vloeiend, beetje verouderd misschien? Ik heb nauwelijks of geen mooie zinnen gevonden. Slecht niet, maar ik twijfel of en aan wie ik het zou aanbevelen.