Grijs gebied, Marion Pauw

Wanneer Naomi, vanuit haar werk in een cafeetje, naar huis fietst, wordt ze onderweg aangevallen door een onbekende man, die ze even daarvoor op een akelige kille manier naar haar had zien staren, toen ze vertrok. De belager weet haar te overmeesteren door haar vreselijk te mishandelen en sleept haar daarna aan haar haren naar een afgelegen plek om haar te misbruiken.

Als ze een fietser aan hoort komen, probeert ze de aandacht van deze fietser te trekken door onverwacht en met veel moeite een kreet te slaken. Als de dader beseft dat zijn plan is mislukt, drukt hij uit frustratie nog, op een uiterst vernederende wijze, zijn stempel op haar en maakt dan snel dat hij wegkomt. Met de allerlaatste kracht die ze nog bezit, weet Naomi, ernstig gewond, naar haar redder te kruipen, die onmiddellijk de hulpdiensten waarschuwt.

Op datzelfde moment duikt er een oudere man bij hen op die hen beweert, alles te hebben gezien. Wie is deze Albert? Wat is zijn rol in deze afschuwelijke gebeurtenis? En waarom ondernam hij geen enkele actie?

Het verhaal wordt geschreven vanuit de verschillende personages, te beginnen met de razernij van de aanval, beleefd vanuit Naomi. Daarna gaat het verder vanuit het perspectief van Albert van wie de fakkel weer wordt overgenomen door Menno, de reddende fietser, daarna steeds afwisselend vanuit het oog van de politie en nog een paar andere personages.

Grijs gebied is als geschenkboek geschreven voor de Maand van het Spannende Boek en is daarmee relatief dunner dan een gemiddeld boek, het telt maar 94 bladzijden. Het verhaal begint zo schokkend reëel waarbij de personages zo karakteristiek en herkenbaar beschreven zijn, dat de verwachtingen voor het hele plot hoog gespannen zijn. Deze worden door de teruglopende spanningsboog in de verhaallijn jammer genoeg niet helemaal waargemaakt. Ondanks een opleving in de spanning wanneer de dader opnieuw in beeld komt, blijft het geheel, met uitzondering van het begin van het boek, een wat kinderlijke schrijfstijl houden en doet het slot enigszins afgeraffeld en simpel aan. Het verhaal had nog veel meer uitgediept kunnen worden.

Al met al is dit boekje uitermate geschikt voor de jonge beginnende boekenlezer spannend en dun genoeg om aangestoken te worden door het leesvirus om zich hierna aan een dikkere pil te durven wagen.

Marion Pauw (1973), van geboorte Australische, kwam naar Nederland toen ze zes jaar oud was. Ze werkte o.a. als freelance journaliste, als columniste voor Flair en als copywriter. In 2005 debuteerde zij met ‘Villa Serena’ maar haar definitieve doorbraak bereikte zij met ‘Daglicht’, een psychologische thriller met ‘autisme’ als thema. Met ‘Daglicht’ won ze De Gouden Strop. Tevens schreef ze het scenario voor de televisieserie ‘In therapie’ die in 2010 op de Nederlandse televisie werd uitgezonden.
Ook schreef zij samen met Susan Smit, (auteur van boeken als ‘Elena’s vlucht’ en ‘Wat er niet meer is’), het boek ‘Hotel Hartzeer’ waarin zij hun eigen ervaringen in hartzeer en liefdesverdriet beschrijven en hierover praten met experts als Roos Vonk , Connie Palmen, e.a.
Haar boeken zijn uitgegeven door uitgeverijen als Ambo|Anthos, Lebouwski en B for Books.

In 2015 kondigde Pauw aan te stoppen met schrijven.