Lezersrecensie
Stalker, Lars Kepler
Op het politiebureau van het Zweedse Korps Landelijke Politiediensten komt een YouTube-filmpje binnen. Op het filmpje wordt een vrouw gefilmd, beloerd van buitenaf, terwijl ze een panty aantrekt. Eigenlijk gebeurt er niet zoveel bijzonders op het filmpje. Domweg een kort moment uit het leven van een gewone vrouw. Een week later wordt de vrouw dood aangetroffen in haar huis, hetzelfde huis als waar ze is gefilmd. Haar gezicht is aan flarden gehakt en haar hand lijkt met een specifieke reden in en bepaalde positie gemanoeuvreerd. Het lijkt er sterk op dat de vrouw is vermoord, vlak na het moment waarop de politie het filmpje ontving. Dan ontvangt de politie een tweede filmpje, van een andere vrouw, in haar huis…
Stalker is het vijfde boek in de Joona Linna serie van Lars Kepler. Wat mij betreft een ijzersterk en bloedstollend verhaal. Vanaf de eerste bladzijde weet de auteur de spanning op te bouwen. De personages zijn prachtig beschreven in hun eigen karakter en bieden meer dan voldoende tegenwicht om het verhaal aan elkaar te rijgen maar het toch boeiend te houden.
De -vele, het zijn er maar liefst 139-, exclusief het epiloog- hoofdstukken zijn kort en steeds vanuit een ander personage beschreven. Elk karakter krijgt steeds een paar hoofdstukken de ruimte, waarin de, -soms erg penibele-, situaties van het personage worden beschreven vanuit de auctoriale, alleswetende verteller, die zelfs beschrijft wat er door de slachtoffers heengaat, als ze worden aangevallen. Hierdoor blijf je als lezer op het puntje van je stoel zitten. De spanning wordt steeds verder opgebouwd, van slachtoffer, naar bijna slachtoffer-en dan toch slachtoffer, tot overlever.
Hoewel het een bloedstollend verhaal is, schroomt Kepler niet om ook humor te verwerken in de karakters van bepaalde personages, die daardoor dichter bij jou als lezer komen te staan.
Ook werkt Kepler met mooie tegenstellingen. Je zou immers een zachtmoedig persoon verwachten bij een hoogzwangere commissaris Margot, die je, ondanks de baby in haar buik en de vrouwelijke blonde vlecht op haar rug, in eerste instantie leert kennen als een vrouw die zich door haar zwangerschap log vooruit beweegt achter haar dikke buik aan, bijzonder eigengereid steeds haar zin wil doordrijven, zelfs op momenten behoorlijk lomp uit de hoek komt en nu voor drie eet met als excuus omdat het moet nu ze zwanger is, waardoor ze jou als lezer af en toe het bloed onder de nagels uit lijkt te willen krabben. En die je toch uiteindelijk beter leert kennen door de karakterbeschrijvingen tussen de regels door als iemand die wel degelijk begaan is met haar medemens, -ze zet immers haar hakken in het zand en drijft haar zin door voor de veiligheid van potentiele nieuwe slachtoffers en het vele aanraken van haar buik, laat zien dat ze veel om haar ongeboren kindje geeft-. Ook haar humor maakt haar een menselijk en beminnelijk persoon en blijkt uit haar droge commentaar op de vraag die haar collega Adam stelt, terwijl zij zich als enige, midden op de dag, te goed doet aan een hamburger en daarna gemoedereerd doorgaat met frites, komt in onderstaand citaat mooi tot uitdrukking:
“Ik snap niet…Wat zijn dat in Godsnaam voor mensen die zich met orgies in laten?”
“Geen idee, ik heb al zeker tien jaar niet aan groepsseks gedaan.”
Terwijl ze een steeltje frites in de ketchup duwt, zegt ze breed grijnzend dat het een grapje is en ooit in haar loopbaan een inval heeft moeten doen in een swingersclub.
Door het auteurskoppel, -Lars Kepler is een pseudoniem voor het schrijversechtpaar Alexander en Alexandra Ahndoril-, wordt veel gebruik gemaakt van het beschrijven via alle zintuigen. Je ruikt de zinderende sfeer in orgiekamer (“Er hangt een zoete rokerige geur in de donkere kamer” en “In de lipgloss in haar mondhoek zijn restjes wit poeder achtergebleven”) en proeft haast de duistere sfeer die het verhaal ademt. Die scene wordt voortreffelijk en gedetailleerd beschreven, zodat je je zelfs een duidelijk beeld kunt vormen van de Zweedse omgeving, zonder dat je er zelf ooit bent geweest en kun je de ruimtes waarin de personages zich bevinden, ook duidelijk voor je zien. ‘De vergeten kamer’ waarin de orgie zich afspeelt wordt prachtig beschreven; “Aan het begin van de eenentwintigste eeuw is het hotel volledig gerenoveerd. Alle hotelkamers werden gestript en alle interieurs vervangen. Toen de werklui vertrokken waren, bleek dat kamer 247 vergeten was. Dezelfde kamer was sinds de bouw van het hotel in 1974 bij alle renovaties over het hoofd gezien. Hij is nog steeds intact als een kleine capsule van vergeten tijd.”
In de hoofdstukken van het middelste gedeelte van het boek raak ik de draad een beetje kwijt als er teveel wordt blijven gehangen en geschreven over kerken en drugs -gebruikende dominees die niet veel meer aan het verhaal toevoegen. Je krijgt dan af en toe het gevoel dat je iets in het verhaal eerder hebt gemist terwijl dit niet zo is. Wat mij betreft had het middengedeelte wat compacter geschreven kunnen worden, dat had mijns inziens geen afbreuk gedaan aan het plot en het slot. Maar op een bepaald moment wordt het verhaal weer goed opgepikt en is de heldere draad en de spanning in het plot weer terug tot een fenomenaal slot, dat mij volkomen verraste. Tot ver in het verhaal blijf je als lezer in het ongewisse van de identiteit van de dader in de gele regenjas. Dit maakt dat Lars Kepler voor mij op eenzame hoogte in mijn lijst van lievelingsauteurs komt, naast Mo Hayder.
Ondanks dat Stalker het vijfde deel is, is het niet per se noodzakelijk om de eerste delen te hebben gelezen. Bepaalde personages en situaties uit de eerdere delen worden duidelijk genoeg gemaakt in dit deel.
Het schrijversechtpaar Alexander (1967) en Alexandra (1966) Ahndoril debuteerde onder het pseudoniem Lars Kepler met de thriller Hypnose in 2009. De naam van Lars Kepler is een samenvoegsel van de namen van de Zweedse schrijver Stieg Larsson en de Duitse wetenschapper Johannes Kepler. Andere boeken als Getuige en Slaap kregen een nominatie voor de Crimezone Thriller Award. Naast de Joona Linna-serie, begon het echtpaar ook aan een nieuwe trilogie waarvan het eerste deel Playground kreeg en in 2015 werd uitgegeven.
Uitgeverij: Cargo, De Bezige Bij.
Stalker is het vijfde boek in de Joona Linna serie van Lars Kepler. Wat mij betreft een ijzersterk en bloedstollend verhaal. Vanaf de eerste bladzijde weet de auteur de spanning op te bouwen. De personages zijn prachtig beschreven in hun eigen karakter en bieden meer dan voldoende tegenwicht om het verhaal aan elkaar te rijgen maar het toch boeiend te houden.
De -vele, het zijn er maar liefst 139-, exclusief het epiloog- hoofdstukken zijn kort en steeds vanuit een ander personage beschreven. Elk karakter krijgt steeds een paar hoofdstukken de ruimte, waarin de, -soms erg penibele-, situaties van het personage worden beschreven vanuit de auctoriale, alleswetende verteller, die zelfs beschrijft wat er door de slachtoffers heengaat, als ze worden aangevallen. Hierdoor blijf je als lezer op het puntje van je stoel zitten. De spanning wordt steeds verder opgebouwd, van slachtoffer, naar bijna slachtoffer-en dan toch slachtoffer, tot overlever.
Hoewel het een bloedstollend verhaal is, schroomt Kepler niet om ook humor te verwerken in de karakters van bepaalde personages, die daardoor dichter bij jou als lezer komen te staan.
Ook werkt Kepler met mooie tegenstellingen. Je zou immers een zachtmoedig persoon verwachten bij een hoogzwangere commissaris Margot, die je, ondanks de baby in haar buik en de vrouwelijke blonde vlecht op haar rug, in eerste instantie leert kennen als een vrouw die zich door haar zwangerschap log vooruit beweegt achter haar dikke buik aan, bijzonder eigengereid steeds haar zin wil doordrijven, zelfs op momenten behoorlijk lomp uit de hoek komt en nu voor drie eet met als excuus omdat het moet nu ze zwanger is, waardoor ze jou als lezer af en toe het bloed onder de nagels uit lijkt te willen krabben. En die je toch uiteindelijk beter leert kennen door de karakterbeschrijvingen tussen de regels door als iemand die wel degelijk begaan is met haar medemens, -ze zet immers haar hakken in het zand en drijft haar zin door voor de veiligheid van potentiele nieuwe slachtoffers en het vele aanraken van haar buik, laat zien dat ze veel om haar ongeboren kindje geeft-. Ook haar humor maakt haar een menselijk en beminnelijk persoon en blijkt uit haar droge commentaar op de vraag die haar collega Adam stelt, terwijl zij zich als enige, midden op de dag, te goed doet aan een hamburger en daarna gemoedereerd doorgaat met frites, komt in onderstaand citaat mooi tot uitdrukking:
“Ik snap niet…Wat zijn dat in Godsnaam voor mensen die zich met orgies in laten?”
“Geen idee, ik heb al zeker tien jaar niet aan groepsseks gedaan.”
Terwijl ze een steeltje frites in de ketchup duwt, zegt ze breed grijnzend dat het een grapje is en ooit in haar loopbaan een inval heeft moeten doen in een swingersclub.
Door het auteurskoppel, -Lars Kepler is een pseudoniem voor het schrijversechtpaar Alexander en Alexandra Ahndoril-, wordt veel gebruik gemaakt van het beschrijven via alle zintuigen. Je ruikt de zinderende sfeer in orgiekamer (“Er hangt een zoete rokerige geur in de donkere kamer” en “In de lipgloss in haar mondhoek zijn restjes wit poeder achtergebleven”) en proeft haast de duistere sfeer die het verhaal ademt. Die scene wordt voortreffelijk en gedetailleerd beschreven, zodat je je zelfs een duidelijk beeld kunt vormen van de Zweedse omgeving, zonder dat je er zelf ooit bent geweest en kun je de ruimtes waarin de personages zich bevinden, ook duidelijk voor je zien. ‘De vergeten kamer’ waarin de orgie zich afspeelt wordt prachtig beschreven; “Aan het begin van de eenentwintigste eeuw is het hotel volledig gerenoveerd. Alle hotelkamers werden gestript en alle interieurs vervangen. Toen de werklui vertrokken waren, bleek dat kamer 247 vergeten was. Dezelfde kamer was sinds de bouw van het hotel in 1974 bij alle renovaties over het hoofd gezien. Hij is nog steeds intact als een kleine capsule van vergeten tijd.”
In de hoofdstukken van het middelste gedeelte van het boek raak ik de draad een beetje kwijt als er teveel wordt blijven gehangen en geschreven over kerken en drugs -gebruikende dominees die niet veel meer aan het verhaal toevoegen. Je krijgt dan af en toe het gevoel dat je iets in het verhaal eerder hebt gemist terwijl dit niet zo is. Wat mij betreft had het middengedeelte wat compacter geschreven kunnen worden, dat had mijns inziens geen afbreuk gedaan aan het plot en het slot. Maar op een bepaald moment wordt het verhaal weer goed opgepikt en is de heldere draad en de spanning in het plot weer terug tot een fenomenaal slot, dat mij volkomen verraste. Tot ver in het verhaal blijf je als lezer in het ongewisse van de identiteit van de dader in de gele regenjas. Dit maakt dat Lars Kepler voor mij op eenzame hoogte in mijn lijst van lievelingsauteurs komt, naast Mo Hayder.
Ondanks dat Stalker het vijfde deel is, is het niet per se noodzakelijk om de eerste delen te hebben gelezen. Bepaalde personages en situaties uit de eerdere delen worden duidelijk genoeg gemaakt in dit deel.
Het schrijversechtpaar Alexander (1967) en Alexandra (1966) Ahndoril debuteerde onder het pseudoniem Lars Kepler met de thriller Hypnose in 2009. De naam van Lars Kepler is een samenvoegsel van de namen van de Zweedse schrijver Stieg Larsson en de Duitse wetenschapper Johannes Kepler. Andere boeken als Getuige en Slaap kregen een nominatie voor de Crimezone Thriller Award. Naast de Joona Linna-serie, begon het echtpaar ook aan een nieuwe trilogie waarvan het eerste deel Playground kreeg en in 2015 werd uitgegeven.
Uitgeverij: Cargo, De Bezige Bij.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Pebbles
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
