Boek uit de Bouquet-reeks

Als Echte Lezer ontving ik onlangs de volgende uitdaging van de Club van Echte Lezers: ‘Gefeliciteerd, jij bent gekozen om Gaan van Roxana Robinson te lezen en te recenseren.
Met enige twijfel had ik mij voor deze mogelijke opdracht aangemeld. Dubbele gevoelens lagen ten grondslag aan die keuze. De titel ‘gaan’ (op de uitgave zelf in kleine letters geschreven) sprak mij niet onmiddellijk aan. Wat kon ik daarvan verwachten? De boodschap over de inhoud intrigeerde mij echter: ‘Wat als je je oude jeugdliefde op latere leeftijd ineens tegenkomt?’. Als lezer met min of meer vergelijkbare levenservaring raakte ik geïnspireerd. Dus bood ik mij als recensent-in-spe aan.

Ik ontving de uitgave van Uitgeverij Atlas Contact vlak voor mijn twee weken durende vakantie. Geruime tijd derhalve beschikbaar om de ruim vierhonderd pagina’s tot mij te nemen. Met nog steeds vraagtekens in mijn hoofd achter de vraag wat ik van het boek van de Amerikaanse schrijfster mocht verwachten. Haar fictie over ingewikkelde familiebanden, waarin de nodige breuklijnen ontstaan, wilde ik met mijn persoonlijke ervaringen vergelijken. Of ik daar goed aan heb gedaan?

Al vrij snel bekroop mij door Robinsons schrijfstijl het gevoel dat ik in een boek van de Bouquet-reeks was terechtgekomen. Van die lectuur ben ik als lezer geen liefhebber. De boekomslag bevestigde mijn opvatting telkens wanneer ik weer een hoofdstuk ging lezen. Ik volgde de hoofdrolspelers Warren en Sarah in hun doen en laten. Waren zij als jongeren ogenschijnlijk voor elkaar voorbestemd, hun wederzijdse passie laaide - na decennia van verloren jaren, waarin ieder een eigen pad volgde - als tweede kans weer op. Robinson beschrijft de levenswandel van beide geliefden uitgebreid, wat mij betreft met teveel aan informatie.

De schrijfster weidt dus behoorlijk uit in haar verhaal van 414 bladzijden. Het lezen vormde voor mij een lange rit, die ik met de nodige moeite wist te voltooien. Lezers die van Bouquet-boeken houden, zullen er vast van smullen. Ook al poogt Robinson hier en daar met wat moeilijke woorden een literaire tint aan de inhoud te geven. Dat zij er kortstondig Amerikaanse miljardairs als Musk en Gates bij haalt, gaat mij in haar fantasie te ver. Laat staan dat Trump ten tonele moet verschijnen.

Op de achterflap lees ik dat The Washington Post de roman Gaan wellicht Robinsons beste werk ooit noemt, zelfs een tour de force. Iets vergelijkbaars schreef de krant in 2008 ook al over haar roman Cost, een van de elf boeken die zij in totaal schreef. In dat jaar riep de krant Cost uit tot een van de vijf beste romans van 2008. Desondanks heeft Gaan mij geen slapeloze nachten bezorgd, zoals de recensent van The Washington Post overkwam. Dat het einde van deze tragedie van opera-achtige proporties inslaat als een bom staat wat mij betreft als bombastisch oordeel op de achterflap. Iets waar Amerikanen wel van houden, denk ik, en mogelijk vele Nederlandse lezers wellicht ook. Ik heb mijn vakantielectuur in hapjes verorberd, maar of dat heeft gesmaakt? Naar mijn eerlijke mening helaas niet echt.