Bang voor de wolf

Na ‘Ik reis alleen’, ‘De doodsvogel’ en ‘De jongen in de sneeuw’, keert Samuel Bjørk met ‘Sneeuwwit’ terug naar de tijd waar het voor het duo Holger Munch en Mia Krüger nog allemaal moest beginnen.
28/05/1993. In Zweden worden twee jongens van 11 jaar vermoord teruggevonden. Tussen hen in ligt een haas. Een van de vermoorde jongens schreef voordien in zijn dagboek: “Morgen komt de maan. Ik ben bang voor de wolf.”
April 2001, acht jaar later, Noorwegen. Twee jongens van elf worden vermoord teruggevonden. Tussen hen in ligt een vos. De parallellen tussen de twee cases zijn frappant.
Holger Munch is al gedurende bijna 20 jaar rechercheur moordzaken en heeft een eigen team rond zich opgebouwd.
Mia Krüger is een beloftevolle studente aan de politieacademie die ervan droomt als eerste vrouw deel uit te maken van Delta. Een persoonlijk drama hangt als een donkere wolk over haar dagelijkse leven: tweelingzus Sigrid is verdwenen. Mia bezit een bijzondere gave: ze voelt wat anderen voelen en ziet dingen die andere mensen niet zien. Holger lijft haar in bij zijn team.
Het team van Holger staat ook in de startblokken. Elk teamlid krijgt een eigen identiteit en onderscheidt zich elk zowel fysiek als karakterieel; de teamspirit groeit traag maar gestaag; gaandeweg wordt duidelijk welke rol elk personage op zich zal nemen in de groep. De Zweedse profiler blijft echter een ietwat vreemde eend in de bijt. Waarom?
Het plot van ‘Sneeuwwit’ zit ijzersterk in elkaar. Het onderzoek focust vooral op de dubbele moord in Noorwegen, maar de auteur houdt de gedachte aan de Zweedse case warm door regelmatig te alluderen op mogelijke verbanden tussen de twee zaken. De op het eerste gezicht vele losse eindjes en nevenpaadjes die ‘Sneeuwwit’ bewandelt doen misschien anders vermoeden, maar het plot ontwikkelt heel methodisch volgens het principe van trial and error. Mia kaapt hier op overtuigende wijze de hoofdrol weg: analytisch, nauwgezet en niet te beroerd om van voren af aan te herbeginnen trekt ze het onderzoek naar zich toe. Wanneer zij aansluit bij het team, komt het onderzoek in een versnelling. Haar briljante geest stuwt het verhaal vooruit.
Bjørks schrijfstijl is vlot en beeldend. Dat Mia’s onderzoek vooral steunt op de foto’s aan de muur van haar woonst versterkt de rol van het beeld. Het wordt soms ook heel intiem. Bjørk kruipt in het hoofd van zijn personages. De innerlijke beleving door vooral Mia wordt goed uitgewerkt. De cursieve passages zetten dat nog extra in de verf. Het hoofd van de dader blijft (gelukkig!) lang een onneembare vesting. Af en toe heeft de auteur de neiging om te veel uit te wijden, maar dan is daar Holger om hem een halt toe te roepen.
Bjørk houdt de lezer voortdurend op het puntje van zijn stoel. Heel lang zit er iets onuitgesprokens in het plot. Het is zovele keren net niet en weer helemaal vanaf nul beginnen! Een handigheidje van de auteur om de lezer te blijven boeien en op geen enkel moment los te laten. Gebeten door het mysterie rond de dubbele moorden maal diezelfde lezer de ene bladzijde na de andere. Spannend!
Een kleine opmerking toch, misschien een puntje van kritiek. Helemaal op het einde, helemaal uit het niets, duikt iemand die reeds lange tijd uit beeld was verdwenen opnieuw op. Het maakt het einde ongeloofwaardig en geforceerd, alsof dat toch nog even moest gezegd worden, maar dat het papier ondertussen op was.
Dit terzijde kan gesteld worden dat Bjørk met ‘Sneeuwwit’ een meer dan goede prequel heeft geschreven die gesmaakt zal worden door vele thrillerlezers!