Verbijsterend waargebeurd verhaal

Roosje heeft op haar 25ste al meer beleefd dan menigeen in een heel leven. En dan moet de oorlog nog beginnen. Roosje maakt zich echter niet druk over de Duitse bezetting: zij redt zich wel. En dat blijkt. Door haar overmoedig optimisme, laconieke instelling en veel lef, kruipt ze meerdere malen door het oog van de naald. Wat haar overkomt is zo onwaarschijnlijk dat het boek me geërgerd had als het fictie was geweest.

Het boek liet mijn beeld van Nederland tijdens de oorlog kantelen. Roosje beschrijft dat de meeste Nederlanders de bezetting wel zagen zitten: ze hebben nu een ziektekostenverzekering, de fietsbelasting is afgeschaft, kinderbijslag is ingevoerd en de uitkeringen zijn verhoogd. Dat de Joden uit de maatschappij gedrukt worden, boeit ze verder niet. Integendeel, veel Nederlanders helpen gretig mee met het opsporen van Joden. Na de oorlog tonen Nederland en de Nederlanders zich onverbiddelijk tegen de teruggekeerde Joden.

Roosje kan ellende buitensluiten en dat is tevens een minpuntje in het boek. Ze benoemt de ellende wel, maar beschrijft voornamelijk de leuke ervaringen in haar leven, waardoor het lijkt alsof concentratiekampen eigenlijk best wel meevallen. Ze beschrijft dat kruiden plukken op een zonnige dag en daarna zwemmen in de rivier als vakantie aanvoelt. Ze is op dat moment geïnterneerd in Auschwitz en ingedeeld in de groep waarop experimenten uitgevoerd worden.

Hoewel ze gehaaid is, lijkt ze tegelijk ook grenzeloos naïef. Zo is ze behoorlijk opgetogen als ze hoort dat Auschwitz ontruimd gaat worden. 'Anderhalf jaar in Auschwitz is lang genoeg geweest. Het begon me te vervelen', is een opmerking die me de adem benam.

Los daarvan een geweldig boek dat ik in anderhalve dag uitgelezen heb. Het is lang geleden dat een boek me zo kon boeien.