Rommelig en verwarrend geschreven

Het grote verschil met andere verhalen uit Noord-Korea is dat dit verhaal eerder begint. Normaal ligt de nadruk op hongersnood in de jaren 90 en de periode daarna, terwijl in dit boek ook de jaren 70 en 80 beschreven worden. Hoewel dit als een redelijk welvarende periode gezien wordt, was voedsel zelfs in die tijd al schaars, blijkt uit Lucia's verhaal.

Helaas is het boek rommelig en verwarrend geschreven. Er worden bijvoorbeeld Koreaanse woorden gebruikt die niet uitgelegd worden en dat leidt af. (Hij verkocht de rijst tegen nongtaegi; Ik trok mijn beste witte jeogori aan met een zwarte chima en pyunliwhas).

Daarnaast is vaak niet duidelijk hoe lang iets duurt. Kleine zaken worden paginalang beschreven en jaren verstrijken op een halve pagina. Lucia woont in China een tijdje samen met een man. Later noemt ze terloops dat dit jarenlang was, maar uit het verhaal kwam dat niet uit de verf.

Afstanden worden niet uitgelegd, dus je weet niet of ze tijdens haar pogingen geld te verdienen naar een dorp verderop gaat of naar de andere kant van het land.

Verder blijf je met vragen zitten. Waarom laat ze zich vrijwillig door mensenhandelaren verkopen? Dat geld gaat namelijk naar de mensenhandelaars en niet naar haar familie. Hoe is het mogelijk dat gevangenen die in een overvolle cel zitten 's nachts naar de keuken kunnen gaan om voedsel te stelen? Hoe is het mogelijk dat je een celgenoot in het dorp een achtergelaten broek kunt laten verkopen? Ze eist (en krijgt blijkbaar) 500 won voor die derdehandsbroek, terwijl een varken tijdens de hongersnood 3000 won kostte.

Lucia heeft haar verhaal verteld aan Susan McCLelland die het boek schreef. Het is jammer dat die er niet van gemaakt heeft wat het had kunnen zijn.