een echte vermeer

De cover van dit boek is voor mij weer een echte Vermeer. Al haar boeken hebben toch wel dezelfde kenmerkende cover.

Nienke gaat met haar moeder Carolien op vakantie in Italië. Zij gaan daar een meerdaagse kookcursus volgen en dit combineren met wandelen en er samen op uit gaan. Helaas is dat heerlijke gevoel van samen op vakantie gaan de dag na aankomst in Italië al voorbij… Carolien is spoorloos. Ze heeft een taxi gepakt en niemand heeft haar gezien of gesproken.

Nienke vindt het allemaal maar wat eng want Carolien lijdt aan Alzheimer. Ze heeft zowel goede maar ook steeds meer slechtere momenten en Nienke vreest voor het welzijn van haar moeder.

De ziekte Alzheimer wordt in dit verhaal inhoudelijke besproken je gaat zelfs eens met Nienke en haar moeder mee naar de dokter. Doordat je iets meer over de ziekte te weten komt snapt je ook het gevoel dat Nienke heeft wanneer haar moeder spoorloos is.

Halverwege het verhaal vind ik de spanning niet terug die ik gewend ben in de boeken van Vermeer. Ik heb me er weer even voor moeten zetten om door te lezen. Gelukkig werd dit beloond en ging ik weer helemaal op in het verhaal.

Niet alleen in Italië gebeurt het een en ander, maar ook thuis in Nederland verlopen de dingen even anders. Dit is ook iets wat Nienke op haar bord krijgt deze vakantie. Je voelt heel goed de frustratie en verdriet die ze op dat moment ervaart.

Dit is voor mij een echte Vermeer, niet nagel bijtend spannend maar een thriller die lekker weg leest. Ik ben benieuwd naar het vervolg wat hierop gaat verschijnen.