Een onvolmaakte allegorie

"Hercules" van Gerrit Komrij is is een soort allegorie op de 12 werken van Hercules in een hedendaagse context. De hoofdpersoon is Tim die als een soort halfgod ten strijde trekt tegen de banaliteit, burgerlijke kleingeestigheid en oppervlakkigheid in de wereld ten strijde trekt. Hierbij wordt hij gevolgd door een camera die als een soort alwetende verteller fungeert. Iedere keer als Tim een van zijn 'heldendaden' verricht, waant hij zich een soort van held, terwijl het in werkelijkheid weinig voorstelt.

Een voorbeeld hiervan is dat hij tijdens een safari een groep oudere dames probeert te imponeren door met pijlen en in een dierenvel gehuld een grot in te rennen en doet alsof hij een leeuw heeft gedood. Of wanneer hij probeert de onderwereld te betreden heeft hij in zijn eigen hoofd Cerberus meegenomen, terwijl het in werkelijkheid om een poedel onder een afdakje gaat. Dat soort werk. Enige gelijkenis met Don Quichote die tegen windmolens strijdt, dwingt zich op. In feite is Tim de vleesgeworden banaliteit, zijn "verdorven ik" die hij zo hartstochtelijk bestrijdt.

"Hercules" is bij vlagen een onderhoudend werk waarbij Komrij met de meest prachtige volzinnen en allegorieën strooit alsof het niets is. Het is alleen jammer dat deze mooischrijverij op sommige plekken teveel een façade is dat de ontwikkeling van het centrale plot verstoord en naar mijn smaak teveel de vaart uit het verhaal haalt. Ook de vele zenuwachtige wisselingen in het vertelperspectief komt het leesgenot niet ten goede. Dit is jammer, want "Hercules" barst van de potentie, maar Komrij weet dat potentieel niet volledig te benutten.