De afwezigen wordt steeds meer aanwezig

Er zijn momenten bij afwezigheid van concentratie om te lezen en - ja er liggen dan diverse mooie recensieboeken - dat je gedachteloos een roman uit de ongelezen stapel plukt en ineens afwezig van alle randzaken verdwijnt in een vacuüm en bordje 'afwezig' om je nek lijkt te hangen.

'De afwezigen' van Lieke Kézér had mij vrijwel direct in deze modus. En ik moet zeggen die momenten zijn er bij relatief nieuwe auteurs de laatste maanden steeds vaker. Mooi.

Wat ga ik over deze niet chronologische raamvertelling schrijven, niet het hele verhaal vol armoede, eenzaamheid, een desolate verlatenheid met ook kansen en zinnen met muziek. Het verhaal van Joshua is niet alleen zijn verhaal, het is zoals bijna bij iedereen het verhaal van de mensen, de lijntjes rondom hem die hem gebracht hebben tot waar hij nu woont met dat waanzinnige uitzicht. Het verhaal van de afwezigen.

'Al jong had ze geleerd te leven zoals je ademde - zonder erbij na te denken. Maar nu was Joshua er, een dolende ziel, net als zij.'

Een strak gecomponeerde vlotlezende roman waarin ruimte is voor eigen gedachten en kennis. Een roman waarin je vanzelf weer op herkenbare plaatsen in de VS rondloopt. Van Fifth Avenue tot aan het Hollywood sign.

'Dat talent, de lichtvoetigheid van zijn spel, de warmte, de overdonderende schoonheid. Zijn muziek bracht een fysieke reactie bij haar teweeg. Het ontwarde knopen in haar schouders, ontspande haar zenuwen, blies de gedachten uit haar hoofd. Ze dreef op de melodie alsof ze in de zoute zee lag. Ze zag hetzelfde bij hem gebeuren, de rust die hem beving als hij speelde.'

Ik zal mij niet lang 'verloren' voelen als de tweede steeds uitgeleende roman van deze auteur uit de bieb komt: De verloren berg.