Een poëtische dans

'Je bent het vergeten. Het bronzen beeld. De wals. .. Wat mooi is, dat ligt niet zomaar voor het oprapen. Zoeken. Voelen.'

Een dochter wil op dansles. Een herinnering dringt zich op. Aan ooit ook een dans. Een wals. Een beeld. In Parijs, tijdens een vakantie.
'De man vergeet. De vrouw niet. Waneer zij de stof van hun meubels veegt dwarrelt haar leven om zich heen.'

De man lijkt ineens niet te zijn vergeten van de dans, een dans in de tuin van een museum.
'Zeg weet je nog toen...?' Maar nee, het was op een strand.
Hij weet niet van de nachtelijke geheime 'dans' van toen.
De dochter moet een jurk. Roder dan rood.

Een museumbezoek. Een kind en een ijsje. Herinnering. Een nacht. Kunst. Ontdekking, verbergen, blijft de koffer dicht? Eén twee drie, één twee drie... De dans gaat onverwacht voort.

In overwogen woorden, strakke korte zinnen die ruimte laten voor eigen beeld wordt verteld over een dans die een leven omvat.

In januari las ik deze erg mooi vormgegeven novelle. Zowel tekst als beeld is van Judith Schiks. De illustraties zijn bijzonder, de schutbladen verbeelden de maan door de boomtakken in de tuin van het museum.
Ik was terug in regenachtig Parijs, liep door Rue de Varenne op zoek naar Musée Rodin. Le Penseur zien. En meer.
Door een verhaal reis je een dans door de wereld. En weer La valse van Camille Claudel zien. Of eerder een volgende Schiks lezen.