Verhaal van jongeren met hoop ondanks wanhoop

Vier verhalen in een notendop.
Vier verhalen van Omar uit Bagdad, Heba uit Syrië, Mohamad uit Syrië en Pouya uit Teheran.

Alle vier hebben ze hun thuis door oorlog achtergelaten en zijn in Nederland terechtgekomen.
Alle vier hadden ze dromen en waren aan het studeren.
Alle vier hebben ze gestreden om ook hier een bestaan op te bouwen. Soms zonder familie en zeker niet met de hele familie. Met een gedrevenheid om iets terug te doen voor de maatschappij of juist later weer iets te kunnen betekenen voor hun thuisland.

Afwisselend wordt hun schrijnende verhaal met zorg verteld in dit 78 pagina's tellende boekje. Misschien op een enigszins afstandelijke manier, maar hoe moet je anders zo duidelijk in het kort deze aangrijpende gebeurtenissen van jonge mensen, soms nog kinderen opschrijven? Het is knap hoe de auteur in zo weinig woorden een heel beeld kan schetsen van deze vier jonge mensen.

De verhalen vertellen over persoonlijke, mooie herinneringen aan hun dorp of stad, de veranderende politieke en of oorlogssituatie, hun vaak onverwachte vlucht, het wachten en de onzekerheid, hun aankomst in Nederland, hoe zij nu hun toekomst zien. In feite zijn dit kort gezegd de succesverhalen. Hoeveel mensen kunnen dit niet vertellen?

De vader van Heba die arts was en zijn beroep niet meer mag uitoefenen, zegt nu: Jouw toekomst is mijn toekomst. Of zoals Omar zei: Ik ben een mens, ik verdien hier een kans. Studie is mijn hoop.