In de schaduw van...

Wat had ik me verheugd op dit boek! Zo gauw het verkrijgbaar was snelde ik mijzelf naar Paagman om, in dit geval de Engelse uitgave, direct te bemachtigen.
Het zal oktober geweest zijn en blijkens uit dit schrijven duurde het tot vandaag dat ik het uitlas.
‘Call me by Your name’ prijkt al sinds ik het las (2007) bovenaan mijn lijst van meest favoriete boek! Ik was en ben weg van de tekst, het verhaal. Elio en Olivier, Italië... de eerste liefde, hunkering en verlies en de mijmering aan wat ooit zo mooi mocht zijn. Echte romantiek doet altijd pijn, snijdt in je ziel.

Hoe anders was dat in dit boek. In plaats van een onstilbare leeshonger, een schrokken van de pagina’s was het werken geblazen. Ieder ‘hapje’ kostte energie en nergens, nee echt nergens, smaakte het naar meer. Waar bleven de mooie zinnen, de reflecties op het leven en de liefde? Wat was er van die prachtige vader over? Was de man waarmee het verhaal begon werkelijk dezelfde persoon? Ik hoopte dat nadat ik me door de oppervlakkige schrijverij over de vader me aan Elio kon laven. Maar niets, helemaal niets gebeurde er!
Ook bij Olivier bleef het vlak, leeg en weinig zeggend!
Hoe kan het dat personages die zo tot leven hadden kunnen komen in het eerste werk zo dun, zo magertjes werden neergezet in dit boek?
Wat maakte dat dit verhaal verteld moest worden? Ik heb er het antwoord niet op.
Het zou bijna een schaduw werpen op mijn zo geliefde ‘Call me by Your name’. Een boek zo prachtig dat het eigenlijk ook niet anders kon zijn dan dat ‘Find me’ er slechts in de schaduw van kon staan!