Een podium voor haar dierbare moeder

Judith visser heeft 10 psychologische thrillers op haar naam staan en maakt met In seizoenen de overstap naar het genre roman. Dat schept logischerwijs verwachtingen. Kan ze haar rauwe schrijfstijl die in haar thrillers veelal gruwel en shock bij de lezer oplevert, zodanig aanpassen dat de lezer compassie en ontroering voelt? Dit verhaal is niet alleen haar dikste maar ook haar persoonlijkste boek ooit, gebaseerd op haar eigen droevige ervaringen tijdens het ziekbed van haar moeder.

Flaptekst:
Hoe belangrijk wordt het verleden, wanneer er geen toekomst meer is?
Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen kunt worden? Dat je ‘in seizoenen’ moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog wel willen behandelen. Voor haar zoon David is de gedachte zijn moeder te verliezen zo beangstigend dat hij bij haar intrekt. Hoe korter hun toekomst samen wordt, hoe meer een onverwerkt verleden de kop opsteekt.

De hoofdstukken worden afwisselend vanuit David en Annabel geschreven en hebben een datum als titel wat het besef dat de tijd dringt, enorm versterkt. Annabel Wismar krijgt in het begin van het boek te horen dat de kanker terug is, die ze jaren geleden dacht te hebben overwonnen. De uitzaaiingen in haar oksels en bekken betekenen haar doodsvonnis. Ze is uitbehandeld en qua levensverwachting moet ze gaan denken in seizoenen. Moeder en zoon leggen zich niet bij deze diagnose neer en zoeken hun heil bij een Belgische arts die nog wel behandelmogelijkheden ziet.
Het verhaal is niet alleen een verslag van de eindeloze en zeer belastende behandelingen die de zieke Annabel moet ondergaan, maar ook van de achtbaan aan emoties die zij samen met haar familie moet verwerken. Heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop, tussen verzet en acceptatie.
De prachtig beschreven jeugdherinneringen van Annabel over de vakanties in Voorthuizen zijn daarbij een welkome onderbreking en geven haar personage diepgang.
Zoon David die schoolfotograaf is, heeft een minder sympathieke verhaallijn die weliswaar wat spanning aan het verhaal toevoegt maar die naar mijn idee weggelaten had mogen worden. David balanceert op de grens van het toelaatbare als hij een jong meisje privé, schaars gekleed en in uitdagende poses portretteert. Wel goed beschreven is Davids interne worsteling waarbij hij telkens weer voor zichzelf zijn acties probeert te rechtvaardigen. De beschrijving van de sensuele Yvanka, die hem doet denken aan het echte object van zijn obsessie, jeugdliefde Penny, levert wel een mooie metafoor op: Zij bewoog zich slechts gekleed in haar lage skinny jeans, ontspannen voor de camera met de lenigheid van een katje dat zichzelf een wasbeurt gaf.
Op bladzijde 383 geeft Judith Visser ons een mooi voorbeeld hoe de vrouw die de verpleegster in het bed ziet liggen, niet de zoveelste stervende patiënt is, maar iemands moeder. Davids moeder, die hij zo heeft bewonderd en liefgehad.

Ik heb dit boek gelezen met een doos tissues binnen handbereik. Toch heb ik er tot mijn eigen verbazing niet eentje gebruikt. Het verhaal is goed geschreven en zou door de herkenbaarheid met wat ik heb meegemaakt, garant moeten staan voor een fontein aan waterlanders. Waarom gebeurde dit niet? Misschien heb ik een beschermlaagje gecreëerd na mijn eigen ontmoetingen met de Dood die mijn dierbaren meenam en kan ik nu van een afstandje observeren. Nog liever geloof ik dat het het schrijven over de overledenen mijn rouwproces heeft bespoedigd en dat ik bij het lezen van verhalen zoals deze niet de pijn en het verdriet opnieuw beleef, maar juist de mooie herinneringen en de vreugde die ik met hen deelde. En is dat niet juist wat Judith met dit boek beoogde? Haar verdriet verwerken en haar dierbare moeder een podium geven? Voor mij is de definitie van een goed boek voortaan niet of het verhaal je aan het huilen maakt, maar of het verhaal je doet beseffen, waarom je niet meer hoeft te huilen.