Een uur en achttien minuten is bij lange na, niet lang genoeg...

Een stukje Nederland dat ik niet ken, maar zo herkenbaar. Een wereld die ver van mij staat, maar zo dichtbij komt. Over gemiste kansen, verloren zielen, eenzaamheid en vriendschap. Dit boek lees je niet, je beleeft het.
Ik ben verliefd geworden. Op de pen van Peter Zantingh van waaruit de woorden vloeiden die op pagina 31 van dit boek terechtkwamen. Woorden die iets met mij doen, die ik zelf geschreven zou willen hebben.
Mooier wordt het niet denk ik, als ik ze gelezen heb, maar dat heb ik mis. De toespraak van Johan op de begrafenis, de beschrijving van het condoleren, creëren een golf van kippenvel die zich over mijn lichaam uitrolt. Ik draal na ieder hoofdstuk om het verlangen naar het moois wat nog komen gaat, te koesteren, voordat het voorbij is. ‘Een uur en achttien minuten’ is, bij lange na, niet lang genoeg.

Mooiste zin: "Liedjes helpen me breken wanneer ik te lang heel blijf."