Van angst naar vertrouwen in meeslepend verhaal

'Ze dacht dat ze nooit zou liefhebben. Totdat ze hem ontmoette.' Dat is de tekst die op de cover van 'Raak me. Niet.' prijkt en die de lezer onmiddellijk nieuwsgierig maakt. Vooral in combinatie met de titel, die misschien wel een van de meest intrigerende titels van dit jaar is, door het bijzondere gebruik van de punt. Zodra je de laatste bladzijde van Laura Kneidl’s roman hebt gelezen, kun je niet anders dan concluderen dat die bijzonder goed is gekozen.

'Raak me. Niet.' gaat over de achttienjarige Sage, die met een oud Volkswagenbusje helemaal van Maine naar de universiteit van Nevada is gereden met als enige doel het verleden te vergeten en opnieuw te beginnen. Dat doel lijkt nog niet direct haalbaar, want Sage is bang. Doodsbang. Al in de eerste paar hoofdstukken ontdek je als lezer welke dingen haar de meeste angst aanjagen, waardoor je vrij snel een vermoeden hebt wat er met haar is gebeurd. Toch blijven de details daarvan goed verborgen. Je mag ze niet weten omdat Sage ze zich niet meer wil herinneren. Pas als ze bevriend raakt met de uitbundige April en voorzichtige gevoelens begint te krijgen voor Luca, de jongen met wie ze in de campusbibliotheek werkt, krijg je stukje bij beetje meer informatie.

Kneidl laat je net zo langzaam in het verleden van de hoofdpersoon kijken als zij dat zelf doet. Sage wil wel, maar kan het niet. Zeker in de eerste hoofdstukken ligt de nadruk sterk op de angst die zij voelt. En dat is op het randje. Als lezer bouw je vrij snel sympathie voor Sage op, je begrijpt dat ze niet zo snel aan de slag kan met wat haar dwarszit, maar het is de vraag hoe vaak het woord ‘angst’ op papier kan verschijnen voordat het je leesplezier gaat beïnvloeden.

Desalniettemin is de schrijfstijl van Kneidl zalig. De hoofdstukken zijn precies lang genoeg, de karakters goed uitgewerkt en hoe meer Sage geintrigeerd raakt door Luca, des te sneller wil je door de bladzijden heen vliegen. Dat het boek eindigt met een gigantische cliffhanger was door de uitgever gelukkig al aangekondigd. Hoe frustrerend dat voor de lezer ook mag zijn, het einde is de perfecte afsluiting van deze roman. Er is rust nodig. Zowel voor de lezer als voor de hoofdpersonen. Een adempauze. Met name om even te kunnen nadenken over alle verschillende thema’s die Kneidl in haar roman op de voorgrond brengt.

Kneidl schuwt het niet om heftige onderwerpen onder de aandacht te brengen. Dat ze daarbij direct laat zien dat er ook hoop is, dat je zelfs als je nare dingen hebt meegemaakt toch vertrouwen kunt hebben en dat liefde ontvangen en geven je sterker maakt, geeft dit verhaal net dat beetje extra. En dat zorgt er tevens voor dat je snel door wilt lezen om te kijken of het vervolg van dit verhaal dezelfde mooie boodschap in zich draagt.

Gelukkig is 'Verlies me. Niet.', het vervolg op 'Raak me. Niet.' vrij snel na het eerste deel verschenen.