Thriller met levensles

Als Rachel goed doordacht besluit om haar zoontje Ben een stukje vooruit te laten gaan in het bos, hoopt ze hem zelfvertrouwen en zelfstandigheid bij te brengen. Helaas brengt het haar niets van dit alles; Ben verdwijnt uit het bos... Al gauw start het politie onderzoek naar Bens verdwijning. Rachel wordt verzocht mee te werken aan een persconferentie en maakt dan een grote fout. De publieke opinie keert zich onmiddellijk tegen haar en aasgieren van de pers zijn niet meer weg te slaan bij haar huis. Rachel had al niet veel vertrouwen in de mensheid, na de ontrouw en scheiding van haar ex-man. Toch blijft ze moedig op de been, met hulp van haar vriendin en zus. Maar als die ook niet te vertrouwen blijken dreigt Rachel de hoop op te geven. Wie kan haar nog helpen?
In 'Laat me niet alleen' komen slechts twee personen aan het woord, Rachel en Jim de politieman. Je beleeft het verhaal vanuit hun oogpunt, aangevuld met transcripties van een gesprek met een psycholoog en wat blog- en mailberichten. Het lukt daarom extra goed om in hun huid te kruipen en te voelen wat zij moeten doorstaan. En dat is heel wat, al is het makkelijker om je te vereenzelvigen met Rachel, dan precies aan te voelen waar Jim mee zit.
Mooi hoe het Gilly Macmillan lukt om dit verhaal telkens een andere wending te geven. Het blijft daardoor verrassen. Macmillan geeft het boek gelukkig geen Hollywood-einde. Ze laat Rachel en Jim terugkijken op wat er gebeurd is, in hun eigen hoofdstukken. Daarbij concludeert Rachel dat je maar beter kan genieten van wat je hebt, ook al is het allemaal niet ideaal. Als je blijft wachten op het 'ware geluk' is het misschien al weg voor je het herkent hebt!