Klimaatcantate van Eppo Leon maakt pretenties niet waar.

In dit boek worden 5 personen gevolgd door de tijd, van begin jaren 70 tot het jaar 2051. E.e.a. speelt zich af in de muziekwereld en in de wereld van klimaatactivisme. In het boek figureren ook bestaande personen als politici en componisten. Het boek heeft een knappe structuur, met name het 4 de en laatste hoofdstuk, waarin ook de schrijver van het boek zelf optreedt, en er wordt gereflecteerd over het boek zelf, is knap bedacht. Het boek leunt qua structuur en inhoud op het boek van Harry Mulisch: De ontdekking van de hemel, een in mijn ogen heel knap boek. Mogelijk is het een parodie op dat boek.
Toch heeft het boek me niet kunnen bekoren. Het is voor mij niet de grootse en overrompelende roman, de heerlijk onderhoudende pageturner die op de kaft wordt beloofd. De personen worden niet erg uitgediept. De schrijfstijl beschrijft de gebeurtenissen veelal nogal feitelijk. Het geeft niet veel inzicht in drijfveren van mensen, gedachtes of gevoelens. Wel in ambities: met name de mannen in het boek hebben stuk voor stuk megalomane trekjes. Over de feitelijke gebeurtenissen, b.v. tijdens de klimaatconferenties die worden beschreven, kom je eigenlijk niet meer te weten dan al bekend uit de media van die tijd.
Dit boek lezende kom ik voor mezelf tot de conclusie dat een goed boek voor mij mijn verbeelding en mijn inlevingsvermogen moet prikkelen. Dit boek doet dat niet.
Wat mij betreft geen aanrader.