Vlammend rood

De vuuropaal, geschreven door Dominique Lap. Een duizendpoot met een eigen uitgeverij.
Wat er op de cover staat, klopt wel: thee, chocola, deur op slot en lezen maar. En meer heb je dan voorlopig ook niet nodig. Het eerste wat me opviel waren de korte hoofdstukken. Dat leest makkelijk weg. Hierdoor pak je het boek snel weer op om een stukje verder te lezen. Dan het verhaal zelf. Het begint heftig. Een verjaardagsfeest vol lawaai in de avond, met als reactie een boze nieuwe buurman. Die vervolgens zelf 2 weken vol lawaai aan het verbouwen slaat. Wat niet bevorderlijk is voor een ontspannen sfeer. Maar het boek heeft niet voor niets 280 bladzijden, er gebeurt van alles. Kunst (letterlijk) en vliegwerk. Leuke vriendinnen, die ook wel eens niet zo leuk zijn. Dus teleurstellingen over en weer. Gevoelens die alle kanten op vliegen. En sensuele passages waar de vonken vanaf vliegen. Wat te denken van: een stroomstoot schoot door haar lichaam. Dat zegt toch wel genoeg.
Ook complimentjes over en weer. B.v. “Je haar is als vuur en je geest is vrolijk.” Wat wil je nog meer?
Gelukkig is niet het hele verhaal rozengeur en maneschijn. Dat zou te mooi zijn om waar te zijn. Maar het is tenslotte wel een roman, dus eind goed , al goed.
Wat een heftig verhaal. En vlot en interessant geschreven met afwisselende anekdotes.
Ik vind deze romantische vertelling wel 4**** waard.