Is het echt zo stil als het lijkt?

Als een van de eersten heb ik dit boek gekocht. Deze recensie komt dan ook voort uit mijn herinneringen over/aan dit boek.

De meeste mensen die dit boek hebben gelezen zullen dit hebben gedaan met een gedachte van; We willen wel eens weten wat er gebeurd is. De lezer komt er al vrij snel achter dat dit boek niet gaat over de verdenkingen die, bij het Openbaar Ministerie, zijn gerezen tegen mr. Weski. De beschuldigingen en de inhoud ervan blijven vrijwel onbesproken in het boek.

mr. Weski neemt de lezer uitgebreid mee in haar versie van de feiten als het gaat om haar eigen detentie. De delen van het boek die daarover gaan doen, in elk geval mij, de wenkbrauwen fronsen. De vraag die overblijft; Kan dit in ons rechtssysteem? Als de (helft van de) beweringen die mr. Weski doet over haar detentie waar zijn dan moet dit een afschuwelijke tijd zijn geweest.

Of we ooit te weten komen wat er nu eigenlijk echt speelt aangaande de verdenkingen van mr. Weski en de (vermeende) druk die daaraan ten grondslag zou liggen vanuit de hoofdverdachten van het Marengo proces? Als het aan de oud-advocaat ligt niet. Ze zal om anderen te beschermen altijd blijven zwijgen zich beroepend op haar zwijgplicht. Die zoals ze zelf zegt soms voelt als een last, maar nog meer een onderdeel is geworden van haar leven.

Verder krijgen we een klein inkijkje in de gedachten wereld van mr. Weski. Steeds weer komen er haast filosofische verhandelingen over de werking van het recht, de werkwijze van het Openbaar Ministerie en de eigen kijk op de samenleving.

Wat, na dit alles, overblijft is een boek geschreven door iemand die zeer vaardig is met taal en een grote kennis heeft van het recht. Maar ook tegen de stroom in durft te blijven zwemmen zelfs nu ze, verbitterd door de omstandigheden, haar grote liefde heeft moeten loslaten.