'Eerste reserve' weet van een dorp een volwaardige hoofdpersoon te maken

Simon, een vader uit het eenvoudige dorp Veendijk, vormt de hoofdpersoon voor het debuut van Rijan van Leest. In 'Eerste reserve' wordt het leven van Simon beschreven aan de hand van twee verhaallijnen; het heden en zijn verleden. De jonge, eenvoudige Simon uit 1998 raakt verliefd op de mysterieuze Neva die hij op jonge leeftijd leerde kennen. Nadat hij haar uit het oog verliest, lijkt hij zijn leven te herpakken totdat zij in 2014 terugkeert in het dorp. Het sneeuwbaleffect wordt in gang gezet: een simpele snede in zijn hand is het begin van de ontrafeling van Simons leven wat leidt tot een onverwachte ontdekking, die teruggaat naar 1998.

Van begin tot eind is 'Eerste reserve' een verhaal dat fijn beschreven wordt. De kunst van het vertellen lijkt de eenvoud van de vertelling: de focus ligt op het verhaal en maakt nauwelijks uitstapjes naar alinea's met overbodige details en personages die er niet toe doen. Wanneer de twee tijdlijnen nauw tot elkaar verweven worden, blijkt dat gedurende het verhaal er bewust net voldoende details worden gegeven die je voeden om door te willen lezen. Dit gebeurt zonder grote bombastische actie; dit verhaal straalt in het beschrijven van Simons leven. Simon, de eeuwige 'eerste reserve' in de schaduw van zijn broer. Simon, die niet echt uitblinkt, maar mee lijkt te dijen met het dagelijks leven van het dorp en de aanliggende wateren. Knap hoe een simpel leven, zo interessant beschreven wordt. Het verhaal heeft een perfecte timing: op het moment dat je denkt als lezer te weten waar je aan toe bent en misschien verveeld zou raken, stap je als lezer het volgende deel van het verhaal in welke lijdt tot de ontknoping. In eenzelfde vertelwijze leer je de donkere hoeken van Simons leven kennen, die hem hebben gevormd tot wie hij is. En dan blijkt dat niet alleen Neva een belangrijke rol heeft gespeeld in Simons gemaakte keuzes die hem hebben gemaakt tot wie hij nu is.

In dit verhaal steelt Simon de hoofdrol, al moet hij die delen met het dorp. Zelfs als je niet uit een dorp als Veendijk komt, weet de schrijfster je exact het gevoel te geven hoe het dorpse leven daar is. Het dorp Veendijk wordt uiterst nauwkeurig beschreven, waardoor het niet een locatie blijft maar gaat leven en hiermee een belangrijke tweede hoofdrol opeist.

Is er niets minder aan het verhaal? Jawel. Het laatste hoofdstuk geeft de lezer een afsluiting van het verhaal. Echter voelt deze wat groots aan (en daarmee minder passend) bij de rest van het verhaal, al weet deze je nog wel een laatste boodschap te geven. Het verleden kan je maken tot wie je nu bent, maar durf te dromen en deze na te jagen.