Lucy aan Zee

Lucy aan zee trekt je gelijk mee in het leven van Lucy, een auteur, zonder man met twee dochters in de tijd dat de pandemie begint.
Ze ziet niet aankomen wat er allemaal gaande is en staat te gebeuren als haar ex haar voorstelt om mee te gaan naar Maine. Hij wil haar uit de grote stad hebben voor de veiligheid als straks de lockdown begint. Ook hun dochters moeten de stad verlaten van hem.
Wat volgt is een relaas over Lucy en haar ex samen in een huisje aan zee, waarin je voelt hoe klein de wereld wordt voor Lucy. Hetgeen bijna aanvoelt tijdens het lezen als benauwd, bekrompen als je geen kant meer op kan in een lockdown, je eigen omgeving verlaat en het leven haast stil lijkt te staan.

Het contact met haar ex voelt fijn en al snel zijn ze weer echt samen, althans dat is de gedachte van Lucy, tot hun dochters hier een andere kijk op geven.

Het hele verleden van beiden komt boven, hun dochters die hun eigen leven hebben tot het eind waarop het hele verhaal samenkomt.
Het boek leest fijn weg, je zit als snel in het verhaal en wordt er in meegenomen. De indeling in hoofdstukken en tussenhoofdstukken maakt het lezen prettig. Het enige waar ik op een gegeven moment wat storend vond is dat er vaak het woord “zei” in voorkomt. Een conversatie wordt dan uitgeschreven waarin staat “zei ik” en “William zei toen”
Al met al een mooie roman waardoor ik benieuwd ben geraakt naar de andere boeken van deze schrijfster Elizabeth Strout, waarin ook Lucy en William een rol spelen.