In de schaduw van 'Silo'

Donald Keene is als Congreslid gekozen, een baan die ver wegstaat van de studie die hij in het verleden oorspronkelijk volgde tot architect. Dan krijgt Donald een belangrijk project toegewezen die een link legt met zijn verleden en ook bepalend is voor zijn toekomst, op meer manieren dan hij voor mogelijk hield. Hij ontdekt steeds meer over het project en het onderliggende plan. In de 22e eeuw ontwaakt Troy uit een lange, kunstmatige coma voor zijn eerste ploegendienst in silo 1. Medicatie vlakt zijn herinneringen uit, maar toch komen zo nu en dan vage zaken uit het verleden in zijn gedachten voorbij. Troy besluit met zijn medicatie te stoppen, maar wil hij wel echt weten wat er is gebeurd? Wil hij wel herinnerd worden aan zijn rol in het verleden?

Wat vooraf ging
Schakel is een prequel van Silo, dus het vertelt over de eeuwen voorafgaand aan de beklemmende wereld van Juliette in silo 18. Dat heeft zijn voordelen, daar vragen worden beantwoord en we een 'mooi' kijkje achter de schermen krijgen. Echter, het heeft ook zijn nadelen, je weet immers waar het naartoe zal gaan en daar wordt het verhaal een stuk voorspelbaarder door.

Nieuwe personages, langere ontwikkelingsduur
Schakel kent logischerwijs andere personages dan Silo. Een groot verschil is dat waar bij Silo ik direct wat om de personages gaf en er dus niet echt vrolijk van werd (hoe vreemd het ook klinkt; in positieve zin) wanneer Hugh Howey er eentje vermoordde, de personages in Schakel me eerst niet zoveel boeiden. In het eerste deel van het boek lopen ze maar wat rond, worden ze gemanipuleerd, houden ze zich – soms expres – dom. Ook al staan ze soms middenin al het gedoe, toch lijken ze er los van te staan, door hun eigen gedrag en – of het nou door medicijnen komt of niet – hun relatieve desinteresse. Maar op het moment dat de personages zich ontwikkelen en zaken meer in eigen hand nemen, leven ze op en beginnen ze hun eigen schaduwen te werpen.

Traag opbouwende spanning
In Schakel wordt de spanning traag opgebouwd. Tegelijk met de personages leer je meer. Je loopt weliswaar wat voor ze uit, maar nieuwe kennis wordt telkens naar voren gebracht en nieuwe draadjes worden uitgezet. Je leert meer over de geschiedenis van de silo’s, waarom diverse zijn weggekruist en wat de redenen waren voor het “verloren” raken – voor zover de personages daar zelf achter komen. Naast het voorafgaande verhaal en diverse ploegendiensten in silo 1, kijk je ook mee in een paar andere silo’s: de reeds bekende silo’s uit Silo. Die fragmenten zijn – in de context van de rest van het boek – het interessantst en soms ook het pijnlijkst om te lezen. Want voor wie is het erger? Voor de andere silo’s om grotendeels voor de gek gehouden te worden en je leven onwetend te leven? Of voor de mensen uit silo 1 om – als je je herinneringen terug hebt – te weten wat je gedaan hebt en met die kennis nogmaals te beslissen over andermans leven?

Degelijk boek
Alles bij elkaar opgeteld is Schakel echt een degelijk boek. Het leest lekker, beantwoordt vragen en roept nieuwe op, met een steeds toenemend tempo. Alleen na Silo – waar alles vanaf het begin al knalde – valt het een beetje tegen. Dat maakt niet dat Schakel een slecht boek is, alleen dat Silo een te grote schaduw wierp. Ik hoop dat Stof (het laatste deel uit de trilogie) Silo minimaal evenaart.