Eenzaam in de wildernis van de mensen

Een dood lichaam wordt gevonden “in het echte drasland met zompige veenpoelen, (..) in het moeras , verborgen in klamme wouden.”.
Daarna spoelt de schrijfster, een 70 jarige wildlife biologe, het verhaal zeventien jaar terug en we zien de hoofdpersoon, de zesjarige Kya, getuige zijn van het vertrek van haar moeder. Keert haar moeder nog terug? Ze blijft voorlopig achter met haar oudere broer en haar agressieve en alcoholische vader in hun hutje, diep in het moerasland, ver van de bewoonde wereld. De kleine Kya weet en leert veel van haar oudere broer over het leven en overleven in de wildernis. Je herkent de hand van een schrijvende biologe in de vele mooie details over al wat leeft en stroomt in de wildernis.
Delia Owens speelt met de verschillende tijdslijnen in het boek. Je zit echt op het puntje van je stoel, als Kya beschuldigd wordt van moord. Je voelt eenzaamheid, onrecht, afwijzing, ontrouw, maar ook diepe vriendschap en respect. De ontknoping is weergaloos, wat een prachtig meeslepend boek en dat voor een eerste boek van een schrijfster. Het boek is trouwens eerder verschenen onder de titel ‘Het moerasmeisje’. Deze titel is sterker omdat de moeder van Kya haar altijd aanmoedigde het moeras te verkennen: “Ga zover je kunt, helemaal tot waar de rivierkreeften zingen.”. Daarmee bedoelde zij: diep in de wildernis waar de dieren zich nog als dieren gedragen. Dat heeft Kya haar hele leven gedaan, waarbij de wildernis van de mensen ook haar pad kruiste.