Een ongeloofwaardige stroom van wederzijdse rivaliteit en onbegrip

‘Als een nieuwkomer je grootste rivaal wordt’ , deze belofte over de debuutroman De stagiair van Helen Monks Takhar greep mij aan. De wederzijdse vooringenomenheid van 40-plussers versus millennials, Ik was bereid meegenomen te worden in deze psychologische thriller.

Hoofdredacteur Katherine ziet de generatie millennials als verwende snowflakes. De nieuwe stagiair Lily is dus ook zo’n exemplaar. Lily doet overdreven lief en aanhankelijk, maar blijkt ook verre van neutraal naar de oudere generatie. Al snel wint Lily terrein op kantoor, ze gaat zelfs Kathy een schrijfkamp geven om haar schrijfstijl te moderniseren. Lily kruipt steeds meer in het leven van Katherine: werk, partner en zo meer.

De schrijfster heeft gekozen voor twee verhaal-perspectieven, die vanuit de ik-vorm elkaar toespreken. De keuze voor de ik-vorm vind ik een ongelukkige, omdat ik mij totaal niet kon identificeren met beide dames. Al vrij snel irriteerde ik mij aan de betogen en - coole maar gelaten - acties van Katherine, die tergend dweept met haar verval, terwijl ze pas 41 lentes telt. Ook de overwegingen en acties van millennial Lily werden langzamerhand voorspelbaar.

Nergens zat ik op het puntje van mijn tuinstoel in deze ongeloofwaardige relatie tussen de oudere en jongere dame. Verrast werd ik ook niet door de te makkelijke plotwending.

Het nawoord vond ik zelfs erg sneu. De schrijfster biedt haar excuus aan haar tweeling-zus dat zij het boek niet aan haar maar aan haar man en kids heeft opgedragen. Arghhh. Ook het gejeremieer dat geen enkele man meer naar haar kijkt. Als je daar als 41 jarige vrouw mee zit, dan snap ik dit boek wellicht iets meer.