Sprookjesachtige beklemming

De sfeervolle en ietwat sprookjesachtige cover trok mijn aandacht tussen de boeken in de leesclub van Hebban. En hoewel ik het taalgebruik en de sfeer die Gina Wilkinson neer weet te zetten erg kon waarderen, heeft het boek me niet zo getroffen als ik gehoopt had. De drie vrouwen over wie het boek verhaalt zijn intrigerend, evenals het land waarin zij wonen (Irak onder Saddam Hoessein), maar ze hebben voor mij te weinig eigen stem om mij echt in het verhaal te kunnen verliezen.
Toch vond ik het verhaal de moeite waar, door de mooie beschrijvingen. En eigenlijk vind ik het beoordelen van een luisterboek een beetje oneerlijk. De cadans van de zinnen zoals deze werden voorgelezen vond ik niet prettig en dat heeft een negatieve weerslag op het boek als geheel wat het niet verdient. De mooie, beeldende zinnen die ik normaal gesproken herlezen zou hebben of op zijn minst even langer had geproefd voor ik verder zou gaan, denderden nu op hun eigen tempo langs en dat deed voor mij absoluut afbreuk aan het boek. De uitspraak van de Iraakse woorden had wel een meerwaarde om me meer in een andere wereld te voelen. Toch ben ik benieuwd naar de papieren versie. Dan lees ik graag hoe de levens van Huda en Rania uit Irak geleidelijk en onherroepelijk verweven worden met die van de diplomatenvrouw Ally en hoe al deze vrouwen op hun eigen manier op eieren lopen binnen het regime waarin ze leven. De een bewuster (want van kleins af aan) dan de ander die het land net pas binnen is gekomen en nog een zekere naïviteit bezit.
Dat Gina Wilkinson weet waar ze over schrijft is duidelijk, ze heeft jaren in Bagdad gewoond en kent de beklemming die ze daardoor zo goed heeft weten neer te zetten. Hier in Nederland is vrijheid voor velen (gelukkig) zo vanzelfsprekend dat je je er weinig bij voor kunt stellen dat je naar buiten loopt om vertrouwelijke gesprekken te voeren, zodat je in je eigen huis niet afgeluisterd wordt. Behalve in kringen zoals die van Holleeder (als ik het boek van Astrid mag geloven) denk ik niet dat dit voor veel landgenoten herkenbaar is.
Misschien klinken de sterren boven Bagdad sprookjesachtiger dan ze zijn, maar misschien zijn het ook wel kleine lichtpuntjes, de vonkjes die levens met elkaar verbinden en maken dat we zoveel om elkaar geven dat we daar ons eigen leven voor zouden opofferen.