Het herkenbare en het dagelijkse

De bundel En alweer bleven we ongedeerd bevat columns van Hanna Bervoets die eerder zijn verschenen in Volkskrant Magazine. In de herkenbare stijl van Bervoets passeert een divers palet aan onderwerpen, maar al deze situaties zijn uit het dagelijks leven gegrepen. In elke column word je deelgenoot gemaakt van haar eigen gedachten en de redenaties die zij over een bepaald onderwerp maakt.

Je kan haar zinnen niet snel lezen omdat elke zin bijdraagt aan de beschrijving van het onderwerp, waardoor de columns rustig aanvoelen. De stukjes zijn geschreven vanuit het perspectief en de levenswereld van Bervoets. Af en toe is de column geschreven als een lijstje, wat een grappig effect geeft. Lijstjes waarin ze ook haar gedachten en emoties beschrijft, zoals in het stuk over afval in een vliegtuig: na anderhalf uur in de lucht krijgt ze eindelijk eten. Na twee uur gaat ze nadenken over of ze de kersenkwark wel of niet moet laten staan en bedenkt ze hoeveel afval er eigenlijk geproduceerd wordt, na drie uur neemt ze nog een hapje en bedenkt ze wat er zou gebeuren als ze zelf altijd al haar afval mee zou moeten slepen. Uiteindelijk wordt haar afval opgehaald en na vijf uur in het vliegtuig weet ze wat geluk betekent.

In deze column vallen de kenmerken van Bervoets' stukjes mooi samen: een verhelderende analyse van een dagelijkse gebeurtenis. Bervoets neemt iets uit het leven van alledag: in de winkel langs elkaar heen schuiven zonder aandacht aan elkaar te besteden, het kijken naar homevideo's op tv of Youtube, of mannen- en vrouwenproducten zoals snoep of douchegel. In andere columns gaat ze in op het waarom van het bestaan van een bepaald product. Een voorbeeld van zo'n analyse zonder een specifieke gebeurtenis waar het verhaal op gebaseerd is, is de column over Disneyprinsessen: waarom staan ze op de merchandise-producten in groepjes bij elkaar, zonder prinsen? Zonder iets herkenbaars uit hun eigen sprookje? Het mooie van deze column is, dat Hanna Bervoets hier een geheel onverwachte richting in slaat en een manier van denken beschrijft waarin de Disneyprinsessen juist wel goede voorbeelden voor meisjes kunnen zijn.  

De titel van het boek is gebaseerd op de slotzin van de eerste column, die over het gevoelsleven gaat. Het gevoelsleven lijkt op een achtbaan, soms gaat het omhoog, een andere keer omlaag, maar uiteindelijk komt het karretje tot stilstand en zijn we gewoon ongedeerd gebleven. Emoties spelen ook een rol in de andere columns: het ene stukje gaat bijvoorbeeld over een (irrationele) angst van de auteur, een andere over het inleven in andere mensen. In één van de betere columns speelt het gevoel ook een grote rol: de auteur is ziek, misselijk door voedselvergifiting. Normaal gesproken vindt ze ziek zijn niet zo'n probleem, maar deze keer moest er echt iemand komen. Haar moeder komt, om bij haar te zijn. Drie jaar later is de situatie omgekeerd. De zinnen van Hanna Bervoets hier gebruikt om het gevoel te beschrijven, geven een mooie beschrijving van iets heel herkenbaars: “Ja, bedacht ik, troosten is eenzaam, misschien wel de eenzaamste bezigheid die er bestaat. Maar soms is liefde kiezen voor eenzaamheid, zodat de ander niet alleen hoeft te zijn.”  

Dat is wat deze columns mooi maakt: het herkenbare en het dagelijkse, maar dan op een analytische manier neergepend.