Magistraal

Zo af en toe lees je een boek wat zo verbluffend goed is dat het je niet meer los laat. Het duistere dal hield mij in de greep.

De cover ziet er apart uit, 2 gitzwarte ogen en borstelige wenkbrauwen. Een tikje duister.

Het verhaal ontrolt zich traag. In het begin dacht ik, waarheen leidt de weg?
Die weg blijft lang onzeker maar het is beslist geen saaie weg.
De spanning wordt stapje voor stapje opgevoerd.
Nieuwsgierig naar het eindpunt van die weg ging ik met de hoofdpersoon Greider op pad.

Onderweg sloeg ik soms van schrik de hand voor mijn mond en dat overkomt me zelden bij een boek; de andere keer zat ik te grijnzen.

Het verhaal heeft alles. Liefde en haat. Schoonheid en lelijkheid - in mensen en natuur -. Pijn en verdriet. Verlies en wraak. Leedvermaak.

Bovenal prachtige zinnen. Ik citeer een geweldig stukje om aan te tonen hoe mooi de auteur schrijft.

"Hij was al bijna bij de put toen hij achter zich een woedende kreet hoorde. Voor zijn hoop leek die kreet al van mijlenver te horen, voor zijn angst leek hij direct in zijn nek gehijgd - en zijn verstand scheen te weten dat de waarheid in een veelbelovend midden daartussen moest liggen.
Maar toen haalde ook zijn verstand de afstanden door elkaar, want plotseling beukte de vuist van de reus tegen Greiders rug en sloeg hem tegen de grond. Nog voordat hij versuft op de grond neerviel, hoorde hij naast zich het antwoord op die raadselachtige verkorting van de ruimte met een plof neerkomen…."

Hoe bedenk je zoiets. En zo staat het boek barstensvol met prachtige teksten.
Thomas Willmann, hartelijk dank voor alle fijne uren leesplezier.
Vijf sterren zijn te weinig. Een tien met een griffel