Dit is niet het eerste maar wel het laatste boek dat ik van Nicci French gelezen heb, en hier gaat het ook bij blijven. Hoe zeer ik ook mijn best doe om te genieten van hun boeken; ze gaan me steeds meer tegen staan. Pretenties zijn alleen leuk als ze waargemaakt worden, wat hier wederom niet gelukt is.

De hoofdpersoon in dit boek is een hulpeloze vrouw die doet alsof ze sterk is maar ondertussen konkelt, draait en hysterische huilbuien heeft. Ze werkt zichzelf in de nesten maar neemt vervolgens geen enkele verantwoordelijkheid om zaken zelfstandig op orde te stellen. Gezond verstand wordt niet gebruikt maar emoties worden tot in den treure beschreven. De personages zijn vlak en oninteressant. Het enige positieve aan dit boek vond ik de sprongen die gemaakt worden in de tijdslijn.

Wat er literair gevonden wordt aan de thrillers van French is me in de loop der tijd een steeds groter raadsel geworden; ze lezen weg als een romannetje en dit boek is hier zeker geen uitzondering op.