Romantisch boek in Peru

Al jaren schrijft Anita Verkerk (ont)spannende liefdesromans en chicklits, waarmee ze een plaats veroverde in de top 100 van de meest uitgeleende auteurs in de bibliotheek en ook internationaal boekt ze successen. Van jongs af aan is ze verslingerd aan lezen en in haar tienertijd ontdekte ze de romantische boeken en mede hierdoor koos ze als studie voor Middeleeuwse Geschiedenis, een periode waarin heuse jonkvrouwen nog in heuse kastelen wonen en prinsen nog op witte paarden rijden.

Ook in Dochter van de zon is de liefde voor romantische geschiedenis terug te vinden. Melanie de Jong is als vierjarig meisje uit Peru geadopteerd en is op vijfentwintigjarige leeftijd een vrouw zonder zelfreflectie, die graag haar geboorteland wil bezoeken, ondanks het feit dat ze weet dat haar inmiddels overleden pleegmoeder daar zwaar op tegen was. Door bemiddeling van haar strikt veganistische vriendin Nina verovert Melanie een baan als verpleegster van een oude dame die mee gaat met een groepsreis door Peru. Ook Nina besluit aan te haken, ook blijkt kleinzoon Rogier mee te gaan. De tijdens het sollicitatieproces zo vriendelijke oude dame blijkt in werkelijkheid een grote bitch te zijn die zo mogelijk nog egoïstischer is dan Melanie zelf.
De reis verloopt niet gladjes. Melanie brengt zich door haar overmatige alcoholgebruik steeds weer in problemen en flashbacks uit haar vroege jeugd brengen haar in verwarring.
Waarom lijken alle Peruanen haar te kennen? Hoe past Capac, de gids, in het plaatje?
De vreemde geschiedenis komt in een stroomversnelling als de oude dame ontvoerd wordt…

Op zich is dit boek een vlot weglezend boek, maar de personages blijven plat en emoties oppervlakkig. Verder zijn de vele toevalligheden (Bijvoorbeeld: hoe kan iedereen haar herkennen?) wat storend en de ontknoping doet gemakkelijk en daarom niet erg geloofwaardig aan. Interessant is de combinatie van de mysterieuze Inca-cultuur die door het hele verhaal verweven is met de tijd waarin we nu leven.