recensie

Dit is het eerste boek dat ik van Tine bergen heb gelezen. Ik ging er zonder verwachtingen in en kwam er met een kin die op de grond lag weer uit. Want man o man, wat een eind, wat een onthulling. Daar ga ik helaas niet verder op in, want spoilers ;)

Het boek begint meteen met Esther die over de aanrijding hoort. Langzaam kom je in zullen we het maar liefde noemen? meer dingen over alle personages te weten. De dosering van deze informatie vind ik erg goed gedaan. De zinnen hadden een fijne lengte, lekker kort maar niet te kort, afgewisseld met langere zinnen en mede daardoor las het lekker weg.

Wel merkte ik dat ik wat afstand voelde tot de hoofdpersonage. Ik weet niet precies of dat komt door het feit dat het in de derde persoon is geschreven of dat ik me simpelweg niet kan identificeren met de hoofdpersonage. Wellicht was het de bedoeling dat ik niet al te diep in haar hoofd kon kijken. Ik moet zeggen dat ook dat bijgedragen heeft aan de mysterieuze sfeer van dit boek.

Ook zitten er heel wat flashbacks in het verhaal, maar omdat de tekst normaal doorloopt, was het soms even goed nadenken wat nou wel en niet bij de flashback of het heden hoorde. Soms was dat verwarrend. Toch zette me dat weer aan tot denken en raakte ik meer geïnvesteerd in het boek.

Er komen verschillende morele kwesties aan bod; waarden en normen. Hoe ver kun je gaan voor iemand van wie je houdt? Wat is juist? Erg diep kan ik hier niet op ingaan, maar zodra je het verhaal leest, weet je wat ik bedoel.

Ik vond zullen we het liefde noemen? al met al een geweldig boek om te lezen! Ik vloog erdoorheen (binnen twee dagen uitgelezen) en zou mensen die van psychologische thrillers houden dit zeker aanraden. Mijn complimenten aan Tine!