Lezersrecensie
Plechtige stilheid, onvermoede pracht en schoonheid …
Via het programma Het Hoge Noorden van Annemie Struyf leerde ik Een vrouw in de poolnacht kennen, haar lievelingsboek. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Ik móést het lezen – en vanaf de eerste pagina Ik móést het lezen en vanaf de eerste pagina had het me in zijn greep.
In 1934 reist Christiane Ritter haar man achterna naar Spitsbergen. Een jaar lang leeft ze, met haar man en jager Karl, in een kleine hut in een bevroren wereld. Het verhaal ontpopt zich tot een zinderend verslag over menselijke veerkracht, absurde arctische huiselijkheid en de verrassende schoonheid van de totale afzondering. Een winter op Spitsbergen betekent vier maanden duisternis en zelfs als het licht terugkomt blijven de omstandigheden ongenadig. Hoe vijandig deze omgeving ook is, men blijkt de strijd met de elementen fysiek te kunnen overleven, maar het is soms moeilijker om gewoon mens te blijven, aldus Christiane Ritter. Het verandert je. Herman en Karl zijn soms weken onderweg om te jagen en Christiane blijft dan alleen achter in en rond de hut en houdt zich wonderwel staande. Ze raakt gewend aan het ‘aanhoudende tijdloze licht en die onbeschrijflijke stilte’ en merkt dat onder de donkere en desondanks ‘stralende hemel ook de menselijke ziel rustig, helder een stralend wordt’.
De prachtige beschrijvingen van Spitbergen trekken je mee het boek in:
‘De met ijs bedekte berghellingen en kusten hebben niets werkelijks, ze zijn een droom, beschenen door het tere, wazige, lichtgele schijnsel dat zich langs de noordelijke horizon beweegt. En boven dit alles hangt een stilte die verder waarschijnlijk alleen eigen is aan dingen uit het hiernamaals. ‘
Hoewel het een ouder boek is, leest het als een vlotte avonturenroman waarin mensen, ondanks de erbarmelijke omstandigheden, kracht putten uit de natuur. Daarmee is het een ontzettend positief verhaal.
Ik houd van boeken over leven in afzondering te midden van de kracht en schoonheid van de natuur. Dit boek overtrof mijn verwachtingen.
In 1934 reist Christiane Ritter haar man achterna naar Spitsbergen. Een jaar lang leeft ze, met haar man en jager Karl, in een kleine hut in een bevroren wereld. Het verhaal ontpopt zich tot een zinderend verslag over menselijke veerkracht, absurde arctische huiselijkheid en de verrassende schoonheid van de totale afzondering. Een winter op Spitsbergen betekent vier maanden duisternis en zelfs als het licht terugkomt blijven de omstandigheden ongenadig. Hoe vijandig deze omgeving ook is, men blijkt de strijd met de elementen fysiek te kunnen overleven, maar het is soms moeilijker om gewoon mens te blijven, aldus Christiane Ritter. Het verandert je. Herman en Karl zijn soms weken onderweg om te jagen en Christiane blijft dan alleen achter in en rond de hut en houdt zich wonderwel staande. Ze raakt gewend aan het ‘aanhoudende tijdloze licht en die onbeschrijflijke stilte’ en merkt dat onder de donkere en desondanks ‘stralende hemel ook de menselijke ziel rustig, helder een stralend wordt’.
De prachtige beschrijvingen van Spitbergen trekken je mee het boek in:
‘De met ijs bedekte berghellingen en kusten hebben niets werkelijks, ze zijn een droom, beschenen door het tere, wazige, lichtgele schijnsel dat zich langs de noordelijke horizon beweegt. En boven dit alles hangt een stilte die verder waarschijnlijk alleen eigen is aan dingen uit het hiernamaals. ‘
Hoewel het een ouder boek is, leest het als een vlotte avonturenroman waarin mensen, ondanks de erbarmelijke omstandigheden, kracht putten uit de natuur. Daarmee is het een ontzettend positief verhaal.
Ik houd van boeken over leven in afzondering te midden van de kracht en schoonheid van de natuur. Dit boek overtrof mijn verwachtingen.
1
Reageer op deze recensie
