Aangrijpend, maar storend

Met oprechte belangstelling en interesse ben ik aan dit boek begonnen. Het is vrij 'recht voor z'n raap' geschreven, de auteur schrijft gewoon zoals het is en hoe ze zich op dat moment voelt. Dus geen mooie volzinnen of poëtische taal. In het eerste stuk van het verhaal stoorde me dat een beetje: ze was alleen maar moe en er deugde niks van haar man. Het boek leest makkelijk weg, dus dat was wel de reden dat ik door bleef lezen.
Het verhaal gaat voornamelijk over haar en over haar zorgen over haar zoon, Tom. Die zorgen zijn natuurlijk begrijpelijk op het moment dat je ziet dat het niet goed gaat met je kind.
Maar sommige dingen begreep ik echt oprecht niet: Op een gegeven moment heeft Tom 4 maanden bij zijn opa en oma gewoond. Hoe dan?? Hij had toch zo veel structuur nodig?? En ook dat ze Tom op vakantie laat gaan naar Denemarken met zijn opa en oma, hoe leg je dat dan uit aan zo'n structuurbehoeftig kind.
En wat me ook stoorde was dat het leek alsof de auteur enigszins passief was in hetgeen haar overkwam: ze gaat geen gesprekken aan met haar partner, werkgever en beste vriendin als ze merkt dat dat niet goed loopt. Maar vervolgens voert ze wel een heel goed gesprek op school over haar zoon. Als je op school zo'n gesprek kan voeren, dan kan je dat toch ook met anderen? Dat verbaasde en stoorde me een beetje.
En het verhaal gaat natuurlijk over Tom, maar dan getrechterd naar school en ziekenhuis. Ik denk dat het een nog rijker verhaal was geworden als de auteur ook had omschreven hoe Tom was omgegaan met de ziekte van zijn vader en met de nieuwe partner van zijn moeder.
En als laatste klopte de benamingen niet altijd: In eerste instantie heet de onderwijzer Kees, dan weer Jan en dan weer Kees.
Het verhaal is heel aangrijpend en het leest lekker weg, maar ik vind de personen nogal zwart-wit neergezet en het komt op mij over dat het nogal eenzijdig is geschreven. Het heeft echt de potentie van een goed boek, maar het had nog veel beter kunnen zijn.