Moeilijk om kritisch te zijn over zo'n heftig onderwerp

Ik heb het boek gelezen. Het is natuurlijk verschrikkelijk om je kind te moeten verliezen en om niet precies te weten wat er aan de hand is en waarmee je hem zou kunnen helpen. Dat staat boven alles. Ik vind het dan ook heel moeilijk om een kritische noot te plaatsen, maar ik wil dit toch graag delen.
Het boek ging bij mij niet zo 'onder mijn huid' zitten als 'Doodse stilte' dat bijvoorbeeld deed. Marianne schrijft dat ze diverse boos en verdrietig is geweest, maar hoe uitte zich dat? Wat deed ze? En met alle respect: ik kan me niet voorstellen dat je altijd 24/7 heel blij bent om je kind zo intensief te moeten verzorgen. Het had haar misschien ook wat menselijker gemaakt, als ze had aangegeven dat dat soms ook heel zwaar was en dat ze wat uitgebreider bij de dagelijkse dingen had stil gestaan. Los van voor Bryan zorgen en naar het ziekenhuis sjezen, heb ik niet zo veel meegekregen van haar persoonlijke belevingswereld en dat vond ik jammer. Ik las vooral heel veel boosheid op alles en iedereen die haar en Bryan niet begrepen. Ik snap dat heel goed, maar ik had het graag anders gezien.
Het is en blijft een intens verdrietig verhaal, maar ik vond het niet zo beklemmend als andere boeken over dit soort onderwerpen.