Ingetogen diepgang

Leon is nog maar zes jaar als zijn leven drastisch verandert. Hij ziet hoe zijn oppas Elsie, iemand waar hij enorm tegen opkijkt en lief heeft, levenslang gehandicapt raakt wanneer ze door het trapgat naar beneden valt. Daar waar Elsie lichamelijke schade heeft opgelopen, geldt dat de kleine Leon juist onzichtbare schade heeft opgelopen.

Getraumatiseerd door de val en de enorme bloedplas rond haar hoofd gaat hij gebukt onder schuldgevoel. Bij zijn ouders kan hij niet terecht, die moeten het gezin draaiende te houden. Zijn moeder is manisch-depressief en zijn vader lijkt druk genoeg om haar in goede banen te leiden en ervoor te zorgen dat er brood op de plank komt.

Wekelijks bezoekt kleine Leon Elsie in het verpleegtehuis waar ze verblijft. Hij vertelt haar over school, zijn cijfers en ze kleuren met elkaar. De dingen die hij anders ook met haar zou doen, als alles nog was zoals het zou moeten zijn. Hij vertelt haar over Bertrand, zijn enige vriend, en op een later moment over hoe Bertrand gaat studeren en hoe hij zich ontwikkelt. Hij vertelt over zichzelf en hoe hij op zijn oude, vertrouwde plekje blijft en alles voor hem is zoals het was. Het liefst afgezonderd in eenzaamheid zonder interesse om banden met oude kennissen aan te halen. Het leven kan toch zomaar ineens voorbij zijn. Of zoals hem altijd werd gezegd:

Een mens sterft altijd in zijn eigen armen

Vanvoortelboom weet met weinig woorden een verhaal vol diepgang te schrijven. Hij biedt de lezer genoeg ruimte voor eigen interpretatie en beleving, dat vind ik nu zo mooi aan zijn boeken. Er gebeurt niet zo heel veel, maar als je tussen de regels doorleest bevindt je je ineens op een heel ander niveau en kan je de gedachten van de personages vrij goed volgen.

Lees verder op;http://boekenz.nl/2017/10/man-haast-jan-vantoortelboom/