Liefdevolle roman over een zoon die zijn vader leert kennen

Duizend kleuren blauw van Nina George (1973) vertelt ons het verhaal van de liefdevolle band tussen vader en zoon, en een reis tussen leven en dood. Henri M. Skinner ligt in coma. Hij kreeg een ongeluk toen hij onderweg was naar de school van zijn zoon Sam. Sam en Henri hebben elkaar dan nog nooit ontmoet. Maar sinds Sam weet dat ziajn vader naar zijn school onderweg was en hem wilde ontmoeten, bezoekt hij zijn vader dagelijks in het ziekenhuis. Hij is niet de enige die Henri dagelijks bezoekt, ook zijn vroegere partner Eddie (Edwina) Tomlin doet dat. Zij is tot haar eigen verbazing door Henri aangewezen als zijn vertegenwoordiger.

Het taalgebruik in Duizend kleuren blauw is bijzonder beeldend. Dat past heel goed bij het onderwerp van deze roman. We weten immers niet wat een comapatiënt denkt, droomt of voelt. George laat Henri dromen van de dingen die hij heeft meegemaakt en reizen tussen leven en dood. Soms worden zijn dromen beïnvloed door de werkelijkheid van het ziekenhuis waarin hij ligt. “Ik schiet zo razendsnel uit de zwarte trechter en in een fel licht... 'Adrenaline.' 'Zeven'.” Andere keren krijgen Henri's herinneringen een andere afloop dan ze in werkelijkheid hadden. Ze laten zien hoe groot of klein de invloed van één enkele beslissing kan zijn.

Hetzelfde beeldende taalgebruik past erg goed bij het personage Sam. Hij is één van de vertellers in deze roman. Naar eigen zeggen is hij een 'synnie-idioot', oftewel iemand met synesthesie. Zijn brein koppelt gevoelens, geluiden, zoals de klank van een stem, aan kleuren: “De ondergrondse in Londen is grijsblauw, als een zadeltas vol messen. De stem van mijn moeder is zacht, zacht fluweel op een dichtgevroren meer, hij is violet.”

Duizend kleuren blauw is een roman die veel emotie oproept bij de lezer. Er zijn gevoelens van liefde, bijvoorbeeld van Sam voor zijn vader en van Henri voor zijn zoon. De vraag gedurende de roman blijft: Kan die liefde alleen genoeg zijn om Henri te laten ontwaken? Het boek bevat veel grappige momenten, met als hoogtepunt het verjaardagspartijtje dat Sam voor comapatiënt Maddie organiseert. Verder is er veel verdriet: verdriet om verloren kansen in het leven, verdriet om het ongeluk van Henri, verdriet om het feit dat vader en zoon elkaar niet hebben leren kennen. George weet alle emoties mooi te beschrijven zonder er al te veel nadruk op te leggen of het al te veel uit te leggen. De lezer kan zelf conclusies te trekken. Het is aan ons lezers om te voelen hoe diep de liefde van Eddie voor Henri gaat of om levenslessen te halen uit deze roman.