Een bijzondere vertelling

“Prachtig ingetogen. Een ragfijne momentopname” luidt een van de quotes op de (binnen)kaft van het boek. En die zin vat dit prachtige boekje goed in essentie samen.
Het boek vertelt het verhaal van Max die al 80 jaar in een bergdorp woont, dat bedekt is met een dikke laag sneeuw. Max heeft zojuist zijn goede vriend en metgezel George oftewel Schorsch verloren. Wat volgt is de traditie van de dodenwake. In aanloop naar, tijdens en na deze dodenwake worden we langzaam meegenomen in de wereld van het dorp. Diverse bewoners en gebeurtenissen passeren de revue en al vertellende worden we meegezogen in de geschiedenis en het heden van het dorp, het kleine van een bergdorp waarin de tijd lijkt te hebben stilgestaan en tegelijkertijd de vernieuwingen die langzaamaan hebben plaatsgevonden en het dorp en haar inwoners hebben doen veranderen.
Het boek verhaalt over het mooie van een stilstaande tijd waarin alles blijft zoals het altijd was en over het sombere van verlies in diverse aspecten.
Het boekje omvat 173 pagina’s en illustreert met haar “kleinheid” de grootsheid van deze vertelling. De schrijver weet je namelijk in dat geringe aantal pagina’s volledig de diepte mee in te zuigen qua verhaal en personages en creëert door zijn vertelkunst een bijzondere sfeer.
Ondanks dat de zinsopbouw vrij kort is, en daar moest ik lees technisch in het begin even aan wennen, doen diverse schitterende zinnen de lezer tussentijds opmerkzaam verbazen.
Ik vond het een boekje om dagelijks wat stukjes in te lezen en weer even weg te leggen.
Een bijzondere vertelling.