Verwonderlijk en lieflijk

Het gaat goed met Eleanor Oliphant. Ze heeft haar leven perfect onder controle: ze gaat elke dag naar haar werk, weet precies welke kleding ze wanneer moet dragen en ook haar maaltijden staan van dag tot dag vast. Haar structurele weekschema lost ze in de weekenden af met wodka en slaap - de perfecte balans. Als haar routine in de war wordt geschopt wanneer een oude man op straat onwel wordt en zij en een collega deze man helpen, beseft Eleanor dat haar leven misschien niet zo vlekkeloos is als ze dacht.

De eerste paar hoofdstukken van Ik ben Eleanor Oliphant lijken ontzettend voorspelbaar. Ze scheppen verwachtingen en aannames die al gauw voor verveling kunnen zorgen. Maar af en toe wordt een tipje van de sluier opgelicht, waardoor langzaam maar zeker duidelijk wordt dat het verhaal zomaar een heel andere wending zou kunnen nemen.

Ik ben Eleanor Oliphant is de debuutroman van Schotse schrijfster Gail Honeyman. Ze heeft hierin personages verwerkt die uniek en bijzonder zijn - allemaal zeker niet perfect. Hierdoor voelt deze roman authentiek en herkenbaar, maar geeft het verhaal tegelijkertijd inzicht in mensen die het leven anders zien dan jijzelf. Wat Eleanor vanaf de eerste kennismaking al uniek maakt, is haar manier van praten: statisch en elitair. Hoewel dit duidelijk onderdeel is van haar persoonlijkheid, leidt dit af van het verhaal en is dit soms storend. Hierbij komt ook dat de vertaling soms wat te wensen overlaat, omdat enkele zinnen en uitdrukkingen te letterlijk overgenomen worden vanuit het Engels. Woorden als ‘non-existent’ kunnen misschien nog wel gezien worden als horend bij Eleanors manier van praten, maar “ze namen geen notitie van me”, is duidelijk een slecht vertaalde uitdrukking. Wanneer er dus alleen naar de schrijfstijl gekeken wordt, is deze roman geen aanrader.

Gelukkig maakt het verhaal veel goed: zoals al eerder genoemd zijn de personages interessant en is ook de plot verwonderlijk. Bovendien zijn de thema’s relevant en belangrijk, zonder dat deze belerend zijn. De meest prominente thema’s, eenzaamheid en traumaverwerking, worden subtiel maar duidelijk neergezet, waardoor de lezer precies begrijpt waar het personage mee zit en met hem/haar kan meeleven.

Behalve dat Ik ben Eleonor Oliphant ontzettend leuk en vlot is, is het dus ook nog een belangrijke roman. Het laat je lachen, maar een paar pagina’s verder zul je misschien nog een traantje wegpinken en weer een hoofdstuk later filosofeer je over jouw leven, je overtuigingen en je opvattingen. Kortom, een aanrader, mits je de soms wat minder goede schrijfstijl door de vingers ziet.