Geflopte première

"De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel."

Deze uitspraak van Vondel is niet alleen op het echte leven van toepassing, maar ook op dit boek.
Want heel wat personages spelen zowel letterlijk als figuurlijk een rol in het verhaal.
Als leden van de toneelgroep The Fairway Players bereiden ze een nieuw theaterstuk voor. Een deel van het plot biedt daarbij een kijkje achter de schermen, van auditie tot opvoering.
Maar niet alleen op de bühne wordt er toneel gespeeld. Of zoals de Nederlandse cabaretier Fons Jansen het zo treffend wist te verwoorden:

"In de foyer wordt meer komedie gespeeld dan op het toneel."

We leren heel wat personages beter kennen, ook buiten het toneelgebeuren.
Dit gebeurt op heel originele wijze: via brieven, e-mails, tekstberichtjes, politieverslagen, documenten van advocaten, …
Wat deze laatsten in dit verhaal komen doen? Wel, het leven gaat zijn gewone gangetje. Tot er een moord gepleegd wordt en er iemand onschuldig in de gevangenis belandt.

Wie er vermoord wordt? (spoilervrij)
Dat kom je pas heel laat te weten en daarvoor moet je meer dan 300 (van de 480) bladzijden doorworstelen.
Andere auteurs (zoals Lucy Foley) wachten ook vaak heel lang eer ze bekend maken wie het slachtoffer is.
Hou je er van dat een verhaal op deze manier opgebouwd is? Dan zal dit boek mogelijk je gading zijn.
Is dat niet het geval? Dan zal je misschien ervaren dat dit serieus de vaart uit het verhaal haalt.

Wie de dader is? (spoilervrij)
Dat wordt pas helemaal op het einde duidelijk.
De achterflap van het boek daagt de lezer uit om mee op zoek te gaan naar de dader en het mysterie te ontrafelen.
Het feit dat de auteur bewust belangrijke informatie achterhoudt tot redelijk laat in het verhaal, maakt het echter moeilijk om effectief mee te speuren en kan je als lezer met een teleurgesteld en onvoldaan gevoel achterlaten. Zeker wanneer de oplossing als een deus ex machina uit de doeken wordt gedaan.

Was dit schouwtoneel een succes?
Bijna alle lezers uit de Hebban-leesclub vonden de gebeurtenissen en reacties van de personages geloofwaardig (op de hoeveelheid en snelheid van de mails na). Er is natuurlijk altijd wel een uitzondering die de regel bevestigt en in dit geval was ik dat. Hier verder op ingaan is echter niet aan de orde wegens spoilers.
De originele lay-out leest eens anders dan een 'gewoon' boek en is in dat opzicht verfrissend. Maar tegelijkertijd kan deze opbouw ook een serieus minpunt vormen, vooral door de grote hoeveelheid personages waardoor het mogelijk moeilijker is om volledig in het boek en in een goede leesflow te komen.
Verwacht je niet aan een spannend boek, maar eerder aan een cosy crime detectiveverhaal waarbij er voortdurend kwistig met de meest absurde verdachtmakingen rondgestrooid wordt.
Ook de blurb van The Times op de achterflap klopt helemaal niet: "Een gedurfd debuut: Janice Hallett laat je binnen de kortste keren in lachen uitbarsten." Slechts één keer wist het boek mij in lachen te doen uitbarsten, maar ik betwijfel of de betreffende passage door hondenliefhebbers zou geapprecieerd worden. Vermoedelijk vinden zij het eerder choquerend dan humoristisch.
Al bij al, 1 extra ster voor de originaliteit van de lay-out.

Met dank aan Hebban en Xander Uitgevers voor het beschikbaar stellen van dit boek in het kader van een leesclub.
Bovenstaande recensie bevat uitsluitend mijn persoonlijke en eerlijke mening.