Mooi debuut

COVER

Het eerste wat opvalt als je het boek in handen hebt, is de prachtige cover.
Op foto zie je dit niet, maar in het echt heeft het boek een goudachtige glans en goudkleurige verhoogde letters. Het onderschrift (‘Forgive me’) is intrigerend, evenals de tegenovergestelde bovenkant (‘Good me’) en onderkant (‘Bad me’). Vooral op de Engelstalige cover komt dit mooi tot zijn recht, omdat beide woordgroepen op dezelfde manier worden weergegeven, waardoor gevisualiseerd wordt dat de ‘goede’ en de ‘slechte’ kant van het hoofdpersonage met elkaar concurreren en het dus nog niet duidelijk is welke van beide de overhand zal nemen. Deze elementen zullen in boekenwinkels zeker de aandacht van de mensen trekken en hen overhalen om de achterflap te lezen.
Het is niet duidelijk of de Nederlandstalige cover ‘Goed of Slecht’ op dezelfde manier zal uitgevoerd zijn. De foto, de typografie en het onderschrift zijn in ieder geval anders en naar mijn gevoel minder intrigerend dan die op de Engelstalige cover. Maar dat is uiteraard een kwestie van smaak en daarover valt natuurlijk niet te twisten ;-)

HET VERHAAL

Annie is vijftien wanneer ze eindelijk de moed vindt om haar moeder - een seriemoordenares - aan te geven bij de politie. In afwachting van de rechtszaak wordt Annie bij een pleeggezin geplaatst, dat bestaat uit vader Mike, moeder Saskia en hun dochter Phoebe. Om (negatieve) media-aandacht te vermijden neemt ze er een nieuwe identiteit aan die luistert naar de naam Milly.
Hoe Annie/Milly in haar nieuwe omgeving aardt en hoe de rechtszaak verloopt, dat is iets wat je zelf moet lezen ;-)

MIJN VERWACHTINGEN

“New name. New family.
Shiny.
New.
Me.”
Dit stukje uit de sneak preview (https://www.hebban.nl/artikelen/ready-to-read-weekend-1-sneak-preview), maakte mij nieuwsgierig. Ik vroeg mij immers af of het op te vatten was als een sarcastische voorbode van een sterk geschreven psychologische thriller.

“My foster dad Mike’s a psychologist, an expert in trauma; so is his daughter, Phoebe, although more in the causing than the healing.”
Deze zin leek alvast te bevestigen dat de schrijfster haar gevoel voor humor in het verhaal had weten te verweven.

NA HET LEZEN

Ali Land heeft met “Good me, bad me” een mooi debuut neergezet.
Haar aangename en vlotte schrijfstijl, gekenmerkt door korte to-the-point-zinnen en hoofdstukken, zorgt ervoor dat je door het boek vliegt.
Bovendien is het relaas van Annie/Milly - volledig naar verwachting - doorspekt met droge humor. Dit houdt het geheel, waarin toch heel wat zware thema’s de revue passeren, iets luchtiger en bovendien zorgt het ervoor dat de lezer geboeid blijft.

Verschillende leesclubgenoten stoorden zich een beetje aan het feit dat buiten Annie/Milly alle andere personages redelijk vlakke karakters waren, in die zin dat ze bijna geen ontwikkeling doormaken doorheen het verhaal. Persoonlijk heeft mij dit niet gestoord en eigenlijk lijkt het mij ook best toepasselijk in de context. Deze manier van stereotypische karakterbeschrijving vormt immers een goede weergave van hoe Milly de wereld ervaart (goed vs slecht,…). Bovendien komt de ontwikkeling van Milly zo ook meer tot zijn recht, doordat zij wel ontwikkelt en de personages rondom haar niet.

Hoewel de relaties tussen de andere leden van het pleeggezin niet erg uitgediept worden, heeft ook dit mij niet gestoord. Het is immers aannemelijk wanneer je bedenkt dat het hele verhaal uitsluitend vanuit Milly’s perspectief wordt verteld. Je leest dus enkel hetgeen zij weet, meemaakt en aanvoelt. Als nieuw gezinslid ontdekt ze gaandeweg hier en daar stukjes over haar pleeggezin en als lezer ontdek je die samen met haar.

Doorheen het hele boek worstelt Annie/Milly met de vraag of ze nu goed of slecht is en op die manier wordt ook de lezer aangezet om over dit thema na te denken.
Tot welke conclusie ze komt? Dat laat ik je zelf ontdekken!
In ieder geval wensen zowel mijn “goede ik” als mijn “slechte ik” je alvast veel leesplezier ;-)