Lachwekkend slecht

Soms heb je eens zin om een boek te lezen zonder al te hoge verwachtingen over de inhoud en louter ter ontspanning.
Maar zelfs met een verstand-op-nul-modus, lukt het niet om dit verhaal te doorploegen zonder je te ergeren aan de vele minpunten die het boek rijk is.

Dat het uitgangspunt ongeloofwaardig is, weet je op voorhand: meisje trouwt met jongen - op wie ze in het geheim verliefd is, terwijl ze hem nog nooit heeft aangesproken en zijn gezicht nooit heeft gezien (?!) - om hem zo te helpen zijn verlopen studentenvisum te regulariseren zodat hij legaal in het land kan blijven.
Een goede uitwerking kan ervoor zorgen dat je bereid bent om ongeloofwaardigheden iets makkelijker te laten passeren, maar dat is hier niet het geval.

Allereerst zijn er de vele inhoudelijke tegenstrijdigheden die de aandacht afleiden van het verhaal.
Een voorbeeld: Holland kent het hele rooster van straatmuzikant Calvin van buiten: hij speelt bij het Fiftieth Street station op maandagavond, dinsdag- en woensdagochtend en vrijdagmiddag. Meestal speelt hij enkel klassieke gitaar, maar op woensdagen gaat zijn voorkeur uit naar flamenco, chamamé en calypso. Op een gegeven moment gaat ze op een maandagavond naar hem luisteren en lees je "Wanneer we de hoek omgaan om de laatste trap af te lopen, klinken de iconisch, verleidende eerste noten van 'El Porompompero' … Zoals altijd begint het nummer langzaam, flirtend… het ritme wordt sneller, de muziek verandert in een verslavende werveling." Aangezien 'El Porompompero' rumba flamenca is - een soort flamencomuziek dus - en hij zulke muziek op woensdagochtend speelt, is het niet waarschijnlijk dat Holland hem zulke muziek op een maandagavond hoort spelen. Mogelijk zijn zo'n foutjes het gevolg van het feit dat dit verhaal geschreven werd door een schrijversduo en hebben beide schrijfsters de inhoud van hun schrijfsels niet goed op elkaar afgestemd. Maar zulke details kunnen de lezer wel uit de leesflow halen. Zeker als je er rekening mee houdt dat de beschrijvingen heel vlak zijn. Laat de weinige vermelde details dan tenminste kloppen …
Nog een voorbeeld: Calvin doet om de haverklap lippenbalsem op zijn lippen. Mogelijk vinden sommigen dit sexy (?), maar als hij dit zelfs doet terwijl hij aan de bar een Guinness zit te drinken, dan komt dit behoorlijk lachwekkend over.

Verder zijn de personages heel erg oppervlakkig waardoor je als lezer absoluut geen voeling met hen krijgt. Er is geen sprake van de minste vorm van chemie tussen de hoofdpersonages.
Tenzij misschien wanneer je geïnteresseerd bent in opmerkingen à la "Nu hij zijn arm omhooghoudt, word ik geconfronteerd met een vrij zicht op borstspieren, buikspieren én schuine buikspieren. Ik zie dit elke dag - wat is dit voor bijzonder leven? - maar nog steeds ben ik elke keer weer in ademnood". *Geen commentaar*

Daarnaast is de gebruikte woordenschat soms inadequaat (mogelijk ligt dit aan de vertaling, mogelijk ook niet) of redundant.
Zo heeft Holland de ene keer een 'huis' in Manhattan, terwijl dat nadien een 'appartementje' blijkt te zijn.
En wanneer er staat "Ik gooi een magnetronmaaltijd in mijn magnetron.", kan je niets anders denken dan: "Werkelijk?"

Tenslotte zijn de omschrijvingen regelmatig zo overdreven dat ze irritant worden.
Denk bijvoorbeeld aan: "Brians frons wordt haast radioactief."
Of "Robert zei dat ik eruitzie als een puppy met drie poten die naar een hondenshow gaat en dat ik een paar dagen thuis moet blijven."
En wat denk je van: "Hij draagt zijn nieuwe pak en een lavendelkleurig overhemd dat hij niet dicht heeft geknoopt bovenaan, waardoor de scherpe randjes van zijn sleutelbenen met mijn oogbollen flirten." Klinkt pijnlijk, niet? Het is dan weer wel een erg goede weergave van de leeservaring ;-p

Eens in de zoveel tijd is het goed om een boek te lezen dat zó slecht is dat je de goede boeken in je leven des te meer apprecieert.
Bij deze bedank ik dan ook Hebban en uitgeverij Xander voor het ter beschikking stellen van een gratis e-boekexemplaar in het kader van de Adventskalender 2018.