Een spiegel

Zo, dit boek kwam behoorlijk binnen. Ik weet al jaren dat ik autistische trekjes heb. Maar in dit boek vond ik toch wel erg veel herkenning. Van als kind niet kunnen praten tegen vreemden, tot het eeuwige gevoel niet ‘normaal’ te zijn, tot bedenken wat de normale versie van mijzelf zou doen. Best heftig, ik ben hier nog wel even mee bezig in mijn hoofd...

Jasmijn is een autist in een tijd dat daar nog weinig over bekend is. Ze weet zelf niet wat er met haar asn de hand is, maar merkt wel dat ze niet ‘normaal’ is. Dingen wasr anderen niet eens over hoeven na te denken, kosten haar veel moeite en energie. Het liefst is ze alleen, of bij haar hond Senta, haar beste vriendin. Naar school gaan of op andere manieren sociale contacten onderhouden is een enorme opgave. Regelmatig resulteren die in vreselijke migraine aanvalken. Op bewonderenswaardige wijze slaat ze zich toch door haar schooltijd heen. En vind zelfs een baan waarbij ze zich op haar plek voelt. En uiteindelijk zelfs een lieve vriend die om kan gaan met haar afstandelijke manier van leven.

In dit boek kruip je als het ware in de huid van iemand die asperger heeft. En zie je hoe ingewikkeld de wereld kan zijn als jij anders in elkaar zit dan normale mensen. Iedere dag zijn er hindernissen en moet er gestreden worden om die te overwinnen.

Ik vond het een prachtig boek, omdat ik er zoveel van mezelf in herkende. Ik ben heel benieuwd hoe het boek is voor mensen die zichzelf niet in het verhaal herkennen. Ga je iemand met autisme hierdoor beter begrijpen? Of blijft zo iemand gewoon ‘raar’, ‘vreemd’, ‘bijzonder’?