Een reis naar het binnenste.

Dit boek is als een reis. Een reis naar iemands meest binnenste binnen. Heel langzaam en zorgvuldig kreeg ik steeds meer toegang tot de zielsbewegingen, gedragingen en denkwerelden van de hoofdpersoon Sophie. Ik mocht van heel dichtbij kijken en toch genoeg afstand bewaren om af en toe iets te fluisteren als ‘Nee Sophie, zo zit het niet.’ Ik zat dus zowel onder haar huid als ook op haar huid.
Ik las het boek zoals ik een goed stukje kaas proef of een kwaliteitswijn drink. Steeds kleine beetjes. Om de smaak echt tot me door te laten dringen. Ik kon echt uitzien naar het moment van naar bed gaan om te zien hoe het deze dag met Sophie zou gaan. Met haar zoektocht naar houvast. Ik was steeds nieuwsgierig naar wat ik, samen met Sophie, zou leren over de islam. Wat ik bijzonder vind aan het werk van deze schrijfster is dat zij een persoon tot leven kan brengen in hoofd, hart en handen. In veel romans is er een nadruk op gedragingen. Of op gedachten. Of er is focus op gevoelens. Inge weeft dit allemaal bijeen en zo leeft het personage en kan ik empathie voelen. En bij vlagen tederheid, frustratie of herkenning.
Ik houd van haar schrijfstijl die onomwonden en toch beeldrijk is. Zoals de hagelsteentjes die als ‘ glazige ijskogeltjes braken onder haar gympen.’ (Ik sla zomaar een bladzijde open om dit nu te vinden).
Het was een boek waarbij ik toen ik het dichtsloeg wist dat ik het over niet al te lang weer zou lezen. Omdat alles wat met onzichtbare inkt tussen de regels staat nog gezien wil worden.