Lezersrecensie
De ongetrouwde hertog
Fan van de netflixserie en nu ook van de boeken! (Of toch het 1ste deel). Aangezien ik de serie al gezien had, wist ik wat ik kon verwachten, toch zijn er in het boek nog heel wat zaken die anders lopen. Hierdoor bleef ik geboeid.
Een roman die je doet wegdromen over het oude Londen. Een vlotte leeservaring door de beeldende schrijfstijl van Jullia Quinn. Dit terwijl er inhoudelijk eigenlijk niet zo veel gebeurt in het verhaal. (Misschien ben ik hier een beetje beïnvloed door de serie waar net wel heel veel gebeurt waardoor het contrast met het boek alleen maar groter lijkt.) Anderzijds hoeft er in een feelgood roman niet altijd veel te gebeuren om een gelukkig gevoel te creëren bij de lezer.
Naast het fluffy feelgood-gehalte is er toch een bepaalde passage (die in de serie trouwens ook voorkomt) waar ik mijn bedenkingen bij heb. Het gaat hier om de passage waar Daphne Simon onder druk zet om zijn mening te veranderen. Wanneer men deze scene bekijkt vanuit het huidige perspectief kan hier eigenlijk gesproken worden van verkrachting, grote woorden I know maar toch… Een passage die gerust achterwege had kunnen blijven zonder het verhaal negatief te beïnvloeden. Spijtig dat deze actie geromantiseerd wordt door de auteur.
Wat ik ook miste in het boek was het gebrek aan aandacht naar nevenpersonages. Het verhaal draait echt quasi enkel rond Daphne en Simon (die ik trouwens top vind wel te verstaan!) terwijl andere personages met heel veel potentieel op de achtergrond blijven. Ook de rol van lady Whistledown is zo enorm klein in vergelijking met de netflixserie wat de kans op een hoop drama en humor doet verdwijnen in het verhaal. Gelukkig zijn er nog 7 andere boeken waar de andere personages van de familie Bridgerton in de spotlight komen te staan.
Een leuk detail om mee af te sluiten: de tweede epiloog die Quinn schreef voor dit boek. Waar je na het lezen van een boek altijd verder droomt over hoe de personages de toekomst beleven, kan je dat hier direct lezen! Een epiloog waar je Daphne in haar veertiger jaren volgt.
Al bij al gezellige historische roman over de zoektocht naar liefde.
Een roman die je doet wegdromen over het oude Londen. Een vlotte leeservaring door de beeldende schrijfstijl van Jullia Quinn. Dit terwijl er inhoudelijk eigenlijk niet zo veel gebeurt in het verhaal. (Misschien ben ik hier een beetje beïnvloed door de serie waar net wel heel veel gebeurt waardoor het contrast met het boek alleen maar groter lijkt.) Anderzijds hoeft er in een feelgood roman niet altijd veel te gebeuren om een gelukkig gevoel te creëren bij de lezer.
Naast het fluffy feelgood-gehalte is er toch een bepaalde passage (die in de serie trouwens ook voorkomt) waar ik mijn bedenkingen bij heb. Het gaat hier om de passage waar Daphne Simon onder druk zet om zijn mening te veranderen. Wanneer men deze scene bekijkt vanuit het huidige perspectief kan hier eigenlijk gesproken worden van verkrachting, grote woorden I know maar toch… Een passage die gerust achterwege had kunnen blijven zonder het verhaal negatief te beïnvloeden. Spijtig dat deze actie geromantiseerd wordt door de auteur.
Wat ik ook miste in het boek was het gebrek aan aandacht naar nevenpersonages. Het verhaal draait echt quasi enkel rond Daphne en Simon (die ik trouwens top vind wel te verstaan!) terwijl andere personages met heel veel potentieel op de achtergrond blijven. Ook de rol van lady Whistledown is zo enorm klein in vergelijking met de netflixserie wat de kans op een hoop drama en humor doet verdwijnen in het verhaal. Gelukkig zijn er nog 7 andere boeken waar de andere personages van de familie Bridgerton in de spotlight komen te staan.
Een leuk detail om mee af te sluiten: de tweede epiloog die Quinn schreef voor dit boek. Waar je na het lezen van een boek altijd verder droomt over hoe de personages de toekomst beleven, kan je dat hier direct lezen! Een epiloog waar je Daphne in haar veertiger jaren volgt.
Al bij al gezellige historische roman over de zoektocht naar liefde.
1
Reageer op deze recensie