Vuillard klaagt aan...

'Dat financiële deskundigheid al sinds mensenheugenis in dienst staat van de schadelijkste knoeierijen, moge duidelijk zijn.'

In deze reconstructie van de Anschluss corrigeert Vuillard het beeld van Duitse oppermacht dat rond de annexatie van Oostenrijk hangt. Hij doet echter meer dan dat: bovenal is 'De orde van de dag' een meedogenloos scherpe aanklacht tegen het economische en politieke establishment, dat al te gewillig met de 'vijand' meeheulde om er zelf beter van te worden. Geen ruimte voor verzachtende woorden in dit boek: de medeplichtigen worden door Vuillard weggehoond. Toonaangevend is deze korte passage over de hertog van Wellington:

'Dan had je de goede hertog van Wellington, Arthur Wellesley, de lieveling van de salons, die op Eton had gezeten, voor wie alle mogelijkheden van de wereld openlagen en die dus voor vergeving niet in aanmerking komt (...).'

Verwacht geen roman in klassieke zin. Vuillard zelf spreekt van een 'récit', een vertelling. Het werk ligt in de lijn van Laurent Binet, al was diens metaroman 'HhhH' een pak meeslepender en intenser. ('HhhH' is werkelijk een fenomenaal boek, maar dat terzijde.) 'De orde van de dag' moet het vooral van zijn scherpte en ironie hebben.

3,5*