Harris op autopilot

Robert Harris heeft enkele uitstekende boeken op zijn naam: zijn debuut 'Fatherland', 'An Officer and a Spy' of de Cicero-trilogie om maar enkele te noemen. Zijn historische fictie valt dan ook zeer te smaken: sterke plots, de nodige dosis spanning en goed uitgewerkte personages - dat alles steeds gesteund op gedegen research. Conclusie: de man kent zijn vak.

Nu is er 'Munich', waarmee Harris na uitstapjes naar Rome en het Vaticaan terugkeert op vertrouwde Duitse grond (zie 'Fatherland') en opnieuw een historische figuur in de kijker zet. Hij richt zijn aandacht deze keer op Neville Chamberlain, de Britse Prime Minister die aan de vooravond van de Duitse invasie van Tsjechoslowakije zijn land en continent voor een nieuwe wereldoorlog tracht te behoeden. We volgen vier dagen lang een Britse en Duitse diplomaat uit de entourage van respectievelijk Chamberlain en Hitler. Zij beramen een complot om Hitler tijdens de Conferentie van München uit te schakelen.

We hebben in 'Munich' een uitzonderlijke setting van vier politieke leiders op één plaats (Mussolini en Daladier zijn immers ook van de partij). Op ramkoers dan nog. Maakt Harris er opnieuw sterke faction van? Het antwoord is helaas negatief. Er is zelden echte spanning in 'Munich'. Het verhaal mist bovendien creativiteit en moet het hebben van de vele beschrijvingen die - Harris kennende - wel waarheidsgetrouw zullen zijn. En toegegeven: Chamberlain wordt sterk neergezet. Maar dat kan je ook ontdekken door een non-fictiewerk over de man en diens verdiensten te lezen.

Het vorige boek van Harris, 'Conclave', was het zwakste uit zijn oeuvre. Met 'Munich' heeft hij het tij niet kunnen keren, de mooie inkijk op de diplomatische kringen van die tijd ten spijt.