Het was al een tijd geleden dat ik mijn laatste Elizabeth George gelezen had, en dit boek beschouwde ik als een (dik) tussendoortje. Ze kon me niet meer zo boeien als, zeg, 10 jaar geleden.
Met In volmaakte stilte vreesde ik hetzelfde, en dat leek uit te komen. Ik kwam er maar niet doorheen. Ik ben zelfs op de helft afgehaakt, en vond het boek na een paar maanden weer 'terug'. Dus verdergegaan waar ik gestopt was, en wat bleek: nu werd het wel spannend, en wat een mooi verhaal! Blij dat ik het opnieuw heb opgepakt.
Een werkelijk dramatisch einde, ook ik heb een traantje moeten wegpinken.
Minpunt blijft voor mij dat ze het allemaal erg breed uitsmeert, het kan wel wat korter. Verder vond ik de seriemoordenaar eerder een beetje irritant, dan angstaanjagend, zoals ik dat (van andere auteurs) gewend ben...
De verwikkelingen rond de hoofdpersonen waren wel erg boeiend gelukkig. Havers RULES inderdaad!
Al met al een goed boek, George is het (toch) nog niet verleerd.