Wat begon als een thriller eindigt als een sprookje

Recensie komt voort uit deelname van de LS Thrillerleesclub. Dank aan uitgever Luitingh-Sijthoff voor het mogelijk maken van zulke acties en dank dat ik werd uitgeloot.

De cover en flaptekst maakte mij nieuwsgierig naar het boek; een thriller waarbij de moorden en de slachtoffers zijn geïnspireerd op de verhalen van Grimm waarbij het hoofdpersonage van de politie, inspecteur Lyla Rondell, een persoonlijke geschiedenis heeft met het thema waren voor mij de reden om mee te dingen met de leesclub. Helaas was het boek niets voor mij en viel het behoorlijk tegen.

De proloog maakt mijn verwachtingen nog wel waar en laat je als lezer nadenken over dat wat je eigenlijk leest; schrijvers, net zoals katten, veel moorden plegen maar er mee weg komen.

Het boek begint met de introductie van Katie, een personage wat opgesloten zit in een huis en enkel kan overleven door Grimm-sprookjesachtige verhalen te schrijven voor haar gevangennemer, De Wolf, welke deze in werkelijkheid uitvoert. In het verhaal wordt duidelijk dat Katie niet het enige personage is in het huis, maar dat er nog een schrijver vast zit in het huis. Zij kan het niet verdragen om de gewenste verhalen te schrijven. Na Katie’s eerste verhaal, wordt het duidelijk dat de verhalen werkelijkheid worden en al snel zitten ze met 3 personen in het huis. Het eerste verhaal laat ook de rode draad zien tussen Lyla, de politie inspecteur en De Wolf, de dader.

Het verhaal staat verder bol van de sprookjesachtige verhalen, personages en moorden die door het bos, door de mycelia, door de magie worden gepleegd en gerechtvaardigd. Het boek leert je verschillende soorten en typen paddenstoelen en termen als “goth petemoeien”, maar het is mij allemaal te vaag, te zweverig, te bovennatuurlijk, te “het-zal-wel”, te “waus”. Al snel blijkt het boek meer fictie dan werkelijkheid en worden personages verzonnen door verzonnen personages, worden paradoxen verzonnen en heb ik mij afgevraagd of de schrijver zelf niet hululu is.

De trigger die de schrijver achter laat, haar broodkruimels, en haar boodschap dat het werk van een schrijver neer komt op een creatie van personage, verhaallijnen en - zeker als thrillerauteur - het laten plegen van diverse moorden is interessant en geeft een inkijk wat dat werk met een schrijversbrein kan doen. Dat is voor mij het enige wat van dit boek aal blijven hangen - hoe A.K. Benedict dit verpakt heeft is niet mijn smaak.

Hieronder een overzicht van de vragen van de LS thriller-leesclub en mijn bijbehorende antwoorden.

LS thriller-leesclub Zo alleen, Zo alleen
Vraag 1
Q: Wat vond jij van de verschillende povs van Katie en Lyla? Hoe waren ze anders van elkaar? En waarin overlapten ze met elkaar?
A: Katie vond ik erg hard en egoïstisch, maar ik denk dat je dat ook in die situatie moet zijn. Vond haar wel naïef in het effect wat ze veroorzaakt. Lyla werd neergezet als een typische agent / rechercheur. Ik vond haar niet heel doortastend, maar wel volhardend; soms miste ik bepaalde acties die ik wel had verwacht.


Vraag 2
Q: Het boek bestaat uit drie delen. Wat vond jij van de drie verschillende delen? Welk deel was het spannendst? Welke was je favoriet, en waarom?
A: Deel 1 was verreweg het normaalste deel van het boek en zodoende de favoriet, de andere twee delen waren mij te "waus" (een ander woord kan ik er eigenlijk niet voor verzinnen) en vroeg ik mij echt meermaals hardop af wat ik nou werkelijk aan het lezen was. Spannendste deel, wat meestal zo is bij een thriller, is de cresendo - het laatste deel; hier kom je erachter hoe het verhaal werkelijk in elkaar zit, wie de dader is en in de epiloog/dankwoord kom je achter de visie van de schrijfster.

Vraag 3
Q: Hoe vond jij de inclusie van de sprookjes van de gebroeders Grimm? Vond jij het effectief en waarom niet/wel?
A: De Grimm sprookjes als thema gebruiken voor een thriller was iets wat mij erg aansprak en ook een van de redenen dat ik mij voor deze leesclub had aangemeld. De Grimm sprookjes zijn geen standaard sprookjes, maar in dit boek was het wel echt next level. Assepoester en Hans en Grietje en als hoogtepunt Roodkapje - creatief gebracht en elke moord verkapt in sprookjes thema. Jammer dat de (paddenstoelen) magie de overhand kreeg in de verhaallijn.

Vraag 4
Q: Hoe vind je dat de auteur elementen als perspectiefwisselingen, flashbacks en flash forwards heeft gebruikt? En hoe was de inclusie van de hoofdstukken geschreven door Katie voor de moordenaar? Waren die effectief?
A: In het begin van het boek waren de perspectiefwisselingen tussen Katie en Lyla een algemeen recept voor een thriller; de verhalen door Katie geschreven voor de moordenaar was de rode draad. Helaas is de schrijfster daarin te ver doorgeslagen met personages die personages verzinnen, paddenstoelen en bossen die magisch werken en heb ik mij oprecht afgevraagd of de schrijver zelf niet "hululu" is.

Vraag 5
Q: Hoe vind jij dat de setting en de locaties die genoemd worden in het boek gebruikt worden? Helpen ze de spanningsopbouw?
A: Vanzelfsprekend hoort bij dit verhaal een niet zo goed zichtbaar huis in een bos, wat dat betreft vrij standaard. Het paddenstoelenhuisje en bijbehorende personage past goed in het verhaal, maar het spontane einde van dit personage en huis en er vervolgens niets meer over lezen in het boek blijft erg raar. De rol van de paddenstoelenmevrow had, in het einde van boek, echt beter uitgewerkt moeten worden (of ik heb echt iets gemist...).
Het toevoegen van de boten vond ik persoonlijk erg apart, maar wel creatief gevonden.
De gebeurtenissen in het huis wat beschreven is in de laatste pagina's (geen spoiler op deze manier) vond ik persoonlijk erg jammer en erg storend; bevestigde ook op het eind dat deze "magie" niet mijn smaak is.